เริ่มต้นการตัดการเชื่อมต่อ อากาศและพลังงานกำลังจะหมดลง
ไม่มีใครเหลืออยู่ในห้องควบคุม ยานลอยไปตามกระแส
และฉันด้วยสายตาที่เศร้าหมอง ทบทวนวิทยาศาสตร์และศาสนา
ชี้ไปที่ดวงอาทิตย์นอกหน้าต่าง ที่นั่นฉันเคยอาศัยอยู่

จุดสีน้ำเงินเล็ก ๆ หายไปในล้านประกาย
นั่นคือดาวเคราะห์ของฉัน ห่างออกไปหนึ่งวันแสง และเป็นบทเรียนของมุมมอง
และฉันกลัวจนตัวสั่นในมุมหนึ่ง คิดถึงอารยธรรมของฉัน
กระซิบในสะพานควบคุมว่า ที่นั่นฉันเคยอาศัยอยู่

แล้วฉันก็เริ่มร้องไห้ และหยดน้ำตานับพันฝ่าฝืนแรงโน้มถ่วง
ฉันถอดธงออกจากชุดอวกาศของฉัน และเขียนด้านหลัง
ว่าฉันเป็นมนุษยชาติ

ตามที่จอมอนิเตอร์บอก เวลาของฉันเหลือน้อยลง
เพื่อทนทุกข์กับการชน ที่จะพาฉันกลับไปยังท้องฟ้า
และฉันฟังเสียงสะท้อนของเสียงตัวเอง บันทึกการถ่ายทอดนี้
เพื่อให้มันดังในอนาคต และเป็นบทเรียน

แล้วฉันก็เริ่มร้องไห้ และหยดน้ำตานับพันฝ่าฝืนแรงโน้มถ่วง
ฉันถอดธงออกจากชุดอวกาศของฉัน และเขียนด้านหลัง
ว่าฉันเป็นมนุษยชาติ การดำรงอยู่ที่เปราะบาง ปาฏิหาริย์และบังเอิญ
ชีวิตที่เล็กที่สุดมีค่ามากกว่าชาติที่ใหญ่ที่สุดพันเท่า
ที่เคยถูกคิดค้นขึ้น

VIEW ORIGINAL LYRICS