วันนี้ฉันตื่นขึ้นมาบนพื้นห้องนั่งเล่น
ด้วยสายตาที่หลบเลี่ยงดวงอาทิตย์ใหม่
ที่ลูบไล้แก้มของฉันด้วยความกลัว

ข้างนอกนกนางแอ่นและเครื่องบินกำลังถกเถียงกัน
แต่ความเงียบในบ้านนั้นดังจนหูอื้อ
กำแพงเหล่านี้รู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น

ฉันไม่ต้องการคำขอโทษของเธออีกแล้ว, ไม่อยากฟังเสียงของเธอ
ไม่ต้องการอะไรเลย, แค่ต้องการความกล้าหาญเล็กน้อย
เพื่อบอกเธอว่าเธอไม่ได้ดีกว่าฉัน

มันจบแล้ว, มือของเธอวาดเข็มขัดในอากาศ
เสียงขี้ขลาดของเธอแก้ตัวให้กับมือปืน
คำแสดงความเสียใจของเธออธิบายเหตุผล

และเพราะเหตุนี้ฉันจะไป และเพราะเหตุนี้ฉันบอกเธอ
แม้แต่ปีศาจเองก็ไม่ทำร้ายฉันเท่าที่เธอทำ
และเพราะเหตุนี้ฉันจะไป, เพราะเหตุนี้ฉันสาปแช่งเธอ
แต่ก่อนอื่นฉันอยากจะบอกเธอต่อหน้าโดยไม่กลัว
ว่าเธอไม่ได้มีค่ามากกว่าฉัน

ใต้รอยเย็บฉันยังคงเป็นกระดาษ
ฉันให้วิญญาณของฉันที่เขียนในทุกยามเย็น
ฉันให้ชีวิตของฉันและเธอบดขยี้มันโดยไม่อ่าน

ฉันมีผีของเธอสักอยู่บนผิวหนังของฉัน
และการดูถูกของเธอเดินเล่นอยู่ในชานชาลาของความทรงจำของฉัน
ที่ไม่เคยพลาดรถไฟ

ไม่มีคืนอีกต่อไปที่นอนไม่หลับรอผู้ล่า
สับสนด้วยหมอกและแอลกอฮอล์
ในขณะที่รุ่งอรุณปล่อยกระสุนเปล่า

มันจบแล้วที่จะมองพื้นเมื่อฉันข้ามตรอก
ของความทุกข์ของเธอเหมือนเป็นความผิดของฉัน
ในความเศร้าของฉันไม่มีใครสั่งการได้มากกว่าฉัน

และเพราะเหตุนี้ฉันจะไป และเพราะเหตุนี้ฉันบอกเธอ
แม้แต่ปีศาจเองก็ไม่ทำร้ายฉันเท่าที่เธอทำ
และเพราะเหตุนี้ฉันจะไป, เพราะเหตุนี้ฉันสาปแช่งเธอ
แต่ก่อนอื่นฉันอยากจะบอกเธอต่อหน้าโดยไม่กลัว
ว่าในการเดินทางสู่การลืมของเธอในเส้นทางที่ไม่มีที่สิ้นสุดเธอจะเห็น
เธอจะเห็นว่าลมที่เก็บเสียงกรีดร้องของฉันจะถ่มน้ำลายใส่หน้าของเธอด้วยความเจ็บปวดทั้งหมดของฉัน
เมื่อเธอรู้สึกหนาวในมุมของศตวรรษ
เธอจะได้ยินสิ่งที่ดวงจันทร์บอกกับดวงอาทิตย์ขี้ขลาดเสมอ
ว่าเธอไม่ได้มีค่ามากกว่าฉัน

ว่าเธอไม่ได้มีค่ามากกว่าฉัน
ว่าเธอไม่ได้มีค่ามากกว่าฉัน

VIEW ORIGINAL LYRICS