ชิงช้าที่ยังว่างเปล่าลอยอยู่เหนือหัวของฉัน
ลอยผ่านสุสานแห่งความตั้งใจของฉัน
ฉันยังคงตามหาหญิงสาวที่ร้องไห้ในงานเลี้ยงของเธอ
เสียงระฆังดอกไม้ดังขึ้นในงานศพของฉัน

มองฉันด้วยดาวเหนือที่เท้าของฉัน
ฉันกลับบ้านที่หลงทางอีกครั้ง
เพราะฉันไม่รู้วิธีหยุดรักเธอ

มองฉัน

ชิงช้าที่ยังว่างเปล่าลอยผ่านทราย
ทิ้งรอยเท้าของนางฟ้าที่ตกลงมาเมื่อผ่านไป
รอยเท้าที่มักจะพาฉันไปหาเธอผู้ปลอบใจ
เหมือนกับปริมาณชีวิตชั่วคราวที่เธอให้ฉันลอง

มองฉันด้วยดาวเหนือที่เท้าของฉัน
ฉันกลับบ้านที่หลงทางอีกครั้ง
เพราะฉันไม่รู้วิธีหยุดรักเธอ

ฉันคิดถึงเธอทุกครั้งที่ฉันห่างจากตัวเอง
ทุกครั้งที่ฉันอยากตาย
ตั้งแต่วันที่เธอบอกฉันว่าใบหน้าของเธอ
เป็นดอกกุหลาบที่ยังไม่บาน

มองฉันด้วยดาวเหนือที่เท้าของฉัน
ฉันกลับบ้านที่หลงทางอีกครั้ง
เพราะฉันไม่รู้วิธีหยุดรักเธอ

คิดถึงฉันทุกครั้งที่เธอมองฉันแบบนั้น
ริมฝีปากของฉันถูกเย็บติดกับเธอ
และดวงจันทร์วาดตาของฉัน

มองฉันทุกครั้งที่เธอจากไป ฉันคิดถึงเธอ
ทุกครั้งที่ฉันอยากตาย
ทุกครั้งที่เธอจูบฉันแบบนั้น
ทุกครั้งที่เธอจากไป มองฉัน

VIEW ORIGINAL LYRICS