ระหว่างเมฆของเธอกับแสงสวนทางของฉัน
เธอค่อยๆ ปกคลุมท้องฟ้าด้วยกางเขน
ที่สุดท้ายก็ปิดบังแสงอาทิตย์

เสียงของเธอดังขึ้นอย่างเสียใจ
คุกเข่าเหมือนเด็กน้อยริมฝั่ง
ขุดค้นหาความรักของเธอออกมาเล็กน้อย

และตอนนี้ที่ฉันบอกลาเธอ
และปีกของฉันก็กางออก
เธอขอโทษฉัน

ฉันรักเธอเหมือนไม่มีอะไรอื่น
เหมือนการหายใจ
ฉันรักเธอเหมือนไฟกับลม
ในคืนวันซานฮวน

และตอนนี้ที่ฉันจะไป เธอให้
ดวงจันทร์เหนือทะเล
ตอนนี้ไม่มีจุดหมายอื่น
นอกจากเส้นทางแห่งความเดียวดาย

เหลือไม่มากที่จะพูด
และไม่มากที่จะจดจำ
ว่าแม่น้ำร้องไห้เมื่อไหลผ่าน
เพราะมันจะไม่กลับมาอีก

น้ำตาที่รู้สึกขมขื่นที่สุด
คือน้ำตาที่มีคำพูดอยู่ข้างใน
ที่ยังคงอยู่ในใจเธอ

คืนนี้มักจะนำคำแนะนำมาให้
แต่ความเงียบทำให้ความรู้สึกผิดรุนแรงขึ้น
ฉันเป็นเพียงการเต้นรำในชีวิตเธอโดยไม่มีเพลง

และตอนนี้ที่ฉันบอกลาเธอ
และปีกของฉันก็กางออก
เธอขอโทษฉัน

ฉันรักเธอเหมือนไม่มีอะไรอื่น
เหมือนการหายใจ
ฉันรักเธอเหมือนไฟกับลม
ในคืนวันซานฮวน

และตอนนี้ที่ฉันจะไป เธอให้
ดวงจันทร์เหนือทะเล
ตอนนี้ไม่มีจุดหมายอื่น
นอกจากเส้นทางแห่งความเดียวดาย

เหลือไม่มากที่จะพูด
และไม่มากที่จะจดจำ
ว่าแม่น้ำร้องไห้เมื่อไหลผ่าน
เพราะมันจะไม่กลับมาอีก

แต่ฉันรักเธอเหมือนไม่มีอะไรอื่น
เหมือนการหายใจ
ฉันรักเธอเหมือนไฟกับลม
ในคืนวันซานฮวน

และตอนนี้ที่ฉันจะไป เธอให้
ดวงจันทร์เหนือทะเล
ตอนนี้ไม่มีจุดหมายอื่น
นอกจากเส้นทางแห่งความเดียวดาย

เหลือไม่มากที่จะพูด
และไม่มากที่จะจดจำ
ว่าแม่น้ำร้องไห้เมื่อไหลผ่าน
เพราะมันจะไม่กลับมาอีก

วันแรกของชีวิตฉันโดยไม่มีเธอ
ฉันเย็บเงาของเธอไว้กับลมที่พัดผ่าน

ฉันเก็บหายใจสุดท้ายหลังจากออกเดินทาง
ฉันทิ้งจดหมายไว้ให้ผีของฉัน

วันแรกของชีวิตฉันโดยไม่มีเธอ
ฉันปกปิดความทรงจำด้วยผ้าปูที่นอนสีขาว

ฉันพ่นลมหายใจที่ฉันทนทุกข์ทรมานใส่หน้าเธอ
เสียงดนตรีส่งมาถึงหน้าต่างของฉัน

VIEW ORIGINAL LYRICS