ทุกอย่างเริ่มต้นขึ้นเมื่อเปิดเทอมเมื่อชั้นเรียนของฉันเดินขบวน
เราพบกันในที่สุด มันน่าทึ่งมาก เราอายุสิบสองสิบสามปี
ฉันเห็นตัวเองในรถม้าสีขาว ใส่แหวนให้คุณ
ลองจินตนาการว่าเราจะผ่านมัธยมปลายด้วยกัน เราจะไปเที่ยวด้วยกัน

แล้วมหาวิทยาลัยจนกระทั่งจักรวาลตัดสินใจแยกเราออกจากกัน
มันคงจะดีมากแต่จะไม่มีวันเกิดขึ้น

ฉันจำได้เมื่อเพื่อนของฉัน จอน ถามคุณว่าคุณอยากออกไปกับฉันไหม
คุณตอบว่าใช่ นัดบ่ายสามโมง
สนามล้อมรอบเรา กดดันเรา

หนึ่ง สอง สาม บึ้ม เราออกเดทกันแล้ว
เราแค่จูบกัน ตอนนี้เราแยกกันไปคนละทาง
คุณไปกับเพื่อนสาวของคุณ ฉันไปกับเพื่อนของฉัน มุ่งหน้าไปที่สเก็ตพาร์ค

พวกเขาถามฉันว่ารู้สึกอย่างไร ฉันยอมรับว่ามันแย่มาก
กลไกหุ่นยนต์ สามสิบวินาทีในชีวิตของฉันที่ทำให้ฉันเติบโตขึ้น
แม้ว่ามันจะไม่มีความหมายอะไรและทุกอย่างก็หายไปเหมือนลม

ฉันไม่รู้จริงๆว่าจะพูดอะไรกับคุณ
เพื่อไม่ให้คุณเจ็บปวด
ความจริงมันยากที่จะพูดออกมา
ที่รัก ฉันคิดว่าเราหลงทาง

สิ่งที่ฉันจะบอกคุณจะทำให้คุณเติบโตขึ้น
เพราะหัวใจของคุณพูดเหมือนเด็ก
แต่ฉันกลัวมากที่จะเห็นคุณและทำให้คุณเจ็บปวด
ฉันขอไปก่อนในตอนนี้

และเหมือนยิปซีจริงๆ ฉันจะพาคุณไปกับฉันบนจักรยานของฉัน
และฉันจะลักพาตัวคุณไปหนึ่งสัปดาห์เพื่อให้คุณเป็นของฉันในที่สุด
แต่ไม่ ฉันคิดว่าฉันทำถูกแล้ว

ทำไมสัปดาห์ที่แล้วเมื่อเราควรจะทบทวนด้วยกัน
คุณคิดว่าฉันเป็นคนโง่ คุณไม่เคยโทรกลับมา
ฉันส่งข้อความถึงคุณ ฉันรู้ว่าคุณอ่านแล้ว มีแม้กระทั่งคำว่า "เห็นแล้ว"

นอกจากนี้บ่ายวันนั้น
เพื่อนสนิทของคุณบอกฉันว่าเธอเห็นคุณกับผู้ชายคนนั้นในตอนกลางคืน
คุณรู้ไหม ฉันแค่ต้องการให้คุณเป็นแฟนของฉัน
ทนมัธยมปลายได้ดีขึ้นเหมือนพวกผู้ชายและผู้หญิงในวัยเดียวกัน
เขียน "ฉันรักคุณ" ในสมุดบันทึกของคุณ
ส่งข้อความถึงคุณในชั้นเรียน ฟังแต่คุณ

แม้ในเวลาถูกกักตัวก็เหมือนเราอยู่ด้วยกันเพราะเมื่อครูลงโทษเรา
มีแต่ชื่อของคุณที่ฉันเขียนด้วยทิปเป็กซ์บนกระเป๋าและทั่วกำแพง

แต่สุดท้ายก็ช่างมันเถอะ นี่คือชีวิต
ในหัวของฉันมีแต่คำพูดที่คุณเคยบอกฉัน
ก่อนที่ทุกอย่างจะหายไปตามกาลเวลา

ฉันไม่รู้จริงๆว่าจะพูดอะไรกับคุณ
เพื่อไม่ให้คุณเจ็บปวด
ความจริงมันยากที่จะพูดออกมา
ที่รัก ฉันคิดว่าเราหลงทาง
สิ่งที่ฉันจะบอกคุณจะทำให้คุณเติบโตขึ้น
เพราะหัวใจของคุณพูดเหมือนเด็ก
แต่ฉันกลัวมากที่จะเห็นคุณและทำให้คุณเจ็บปวด
ฉันขอไปก่อนในตอนนี้

VIEW ORIGINAL LYRICS