ฉันคิดว่าปัญหาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของมนุษยชาติ
คือเรามักจะรู้สึกถึงความปรารถนาในการขยายตัวอย่างไม่มีขีดจำกัด
การมีชีวิตโดยไม่มีขีดจำกัด
ในขณะที่อาศัยอยู่ในโลกที่เต็มไปด้วยขีดจำกัดทางกายภาพและคาร์ทีเซียน

หากเราหันไปหานักคิดแบบนิฮิลิสติกและนักปรัชญาแบบโศกนาฏกรรม
เราจะสามารถเข้าใจความไม่สำคัญที่น่ามึนงงของการดำรงอยู่ของเราได้ดีขึ้น
และจากนั้น ความว่างเปล่าที่เป็นชีวิตของเราก็ดูชัดเจนขึ้น
โดยไม่ต้องมองในแง่ดีหรือแง่ร้าย
แต่ถ้าเราวางตัวเองเป็นนักปรัชญาแบบถากถางบริสุทธิ์
มันคือการใช้กลอุบายที่เราสามารถตัดขาดตัวเอง
จากความเป็นจริงแบบปาสกาลที่ทำให้เราหวาดกลัวมาก

แต่ทั้งหมดนี้ยังคงเป็นแนวคิดและยังคงไม่แน่นอน

VIEW ORIGINAL LYRICS