เหมือนทุกเช้า เธอเดินผ่านกระจกบานนั้น
ปรับผ้าคลุมผมให้เรียบร้อย ซึ่งต้องอยู่ได้จนถึงเย็น
เธอบอกลาฉันด้วยสายตา ก่อนจะออกจากบ้าน
รถบัสพาเธอไปมหาวิทยาลัย ที่ที่เธอสร้างอนาคตของตัวเอง

ฉันยืนนิ่ง คิดถึงเธออย่างแรงกล้า
ตระหนักถึงความสุขอันยิ่งใหญ่ที่ได้เห็นเธออยู่ใต้หลังคาเดียวกัน
จริงอยู่ ฉันไม่เคยบอกเธอ ไม่ดังเกินไป ไม่เบาเกินไป
แต่เธอรู้ไหมลูกสาว ที่บ้านเรา มีบางสิ่งที่เราไม่พูดออกมา
(เรารู้กันในสายตา)

ฉันเลี้ยงดูเธออย่างดีที่สุด และฉันก็ใส่ใจเสมอ
ที่จะสืบทอดกฎเกณฑ์ และเคารพประเพณี
เหมือนที่พ่อแม่ของฉันทำ เชื่อฉันเถอะโดยไม่โต้แย้ง
เหมือนที่ผู้ชายทุกคนที่ฉันพบในมัสยิดทำ

ฉันเลี้ยงดูเธออย่างดีที่สุดเหมือนที่พวกเราทุกคนทำ
แต่มันเพื่อประโยชน์ของเธอหรือ? หรือเพื่อทำตามคนอื่น?
(เธอทำอย่างดีที่สุด)
ความสงสัยทั้งหมดนี้ปรากฏขึ้นและคำถามที่น่ากลัวนี้
ฉันเป็นคนเลี้ยงดูเธอ แต่เธอมีความสุขจริงๆ หรือเปล่า?

ฉันรู้ว่าฉันเข้มงวด และมีข้อห้ามมากมาย
เธอกลับบ้านทันทีหลังเลิกเรียนและไม่เคยออกไปข้างนอกในวันเสาร์
(แต่ที่บ้านเราเป็นแบบนี้)
แต่ยิ่งเวลาผ่านไป ฉันยิ่งลบความคิดนี้ไม่ออก
"เธอคิดอะไรในห้องของเธอ เมื่อเพื่อนๆ ของเธอไปเต้นรำ?"

ทุกคนภูมิใจในตัวเธอ เธอเป็นนักเรียนที่ดีเสมอ
แต่เราเคยเห็นรอยยิ้มที่แท้จริงบนริมฝีปากของเธอบ่อยพอหรือยัง?
ทั้งหมดนี้ฉันสงสัย แต่ไม่เคยต่อหน้าเธอ
เธอรู้ไหมลูกสาว ที่บ้านเรา มีบางสิ่งที่เราไม่พูดออกมา

แล้วถ้าเราตัดสินใจให้พวกที่คิดว่าตัวเองดีเงียบไปล่ะ?
ถ้าเราลืมมารยาทที่หนักอึ้งนี้ไปสักพักล่ะ?
ถ้าครั้งหนึ่งเธอมีสิทธิ์ทำในสิ่งที่เธอต้องการ
ถ้าครั้งหนึ่งเธอไปเต้นรำโดยปล่อยผมของเธอ

ฉันอยากให้เธอตะโกน และร้องเพลงให้โลกฟัง!
ฉันอยากให้เธอปล่อยให้ความปรารถนาทั้งหมดที่ท่วมท้นเธอเบ่งบาน
ฉันอยากให้เธอออกไป ฉันอยากให้เธอหัวเราะ ฉันอยากให้เธอพูดถึงความรัก
ฉันอยากให้เธอมีสิทธิ์ที่จะมีอายุยี่สิบปี
อย่างน้อยก็สักสองสามวัน

ฉันต้องใช้ความกล้าอย่างมากในการบอกความรู้สึกของฉัน
แต่ถ้าฉันเขียนจดหมายฉบับนี้ ก็เพื่อให้เธอรู้ เพียงแค่นั้น
ว่าฉันรักเธออย่างบ้าคลั่ง แม้ว่าเธอจะไม่เห็น
เธอรู้ไหมลูกสาว ที่บ้านเรา มีบางสิ่งที่เราไม่พูดออกมา

VIEW ORIGINAL LYRICS