นานแค่ไหนที่การร้องไห้คนเดียวในห้องของฉันจะเป็นศิลปะ
เพราะในที่สุดฉันจะจมน้ำตาของตัวเอง
และเพื่อนของฉันจะเบื่อกับคำพูดเดิมๆ ที่ออกจากลิ้นที่โกหกของฉัน
และฉันจะถูกทิ้งไว้ข้างหลัง
นานแค่ไหนจนกว่าทุกอย่างนี้จะเก่าและฉันพร้อมที่จะตายจริงๆ
และไม่ใช่แค่พูดเพื่อฆ่าเวลา
ทำไมฉันยังไม่ดีขึ้น
มันผ่านมาหลายปีแล้ว
น้ำตามากมาย
และฉันลืมวิธีการนอน
และฉันลืมวิธีการกิน
อย่าโพสต์คำคมเชิงบวก
นั่นไม่ได้ช่วยฉัน
ฉันป่วยหนักและคุณไม่ได้ช่วย
จิตใจของฉันบิดเบี้ยวและคุณไม่ได้ช่วย
ร่างกายของฉันมีเลือดออกและคุณไม่ได้ช่วย
เพราะโรคนี้ไม่ได้น่ารัก
มันไม่ใช่สำหรับการเขียนบทกวีที่สวยงาม
มันไม่ใช่สำหรับการร้องเพลงที่ไพเราะ
มันไม่ใช่สำหรับคุณที่จะอยู่ที่นั่นเพื่อฉัน
มันไม่ใช่สำหรับฉันที่จะเข้าใจ
นี่ไม่ได้ช่วย
ไม่มีอะไรช่วย
ไม่มีอะไรช่วย
ทำไมฉันยังไม่ดีขึ้น
มันผ่านมาหลายปีแล้ว
น้ำตามากมาย
และฉันลืมวิธีการนอน
และฉันลืมวิธีการกิน
ทำไมฉันยังไม่ดีขึ้น
ทำไมฉันยังไม่ดีขึ้น
เพราะนาฬิกากำลังเดินเร็ว และฉันรู้ว่าฉันจะจากไปในไม่ช้า
แต่มันยากที่จะมองไปข้างหน้าถึงวันพรุ่งนี้เมื่อทุกวันเหมือนกันหมด
บางทีถ้าฉันอาบน้ำเย็น มันอาจจะช่วยสมองของฉัน
ถ้าฉันเดินเล่น ทำสมาธิ ฉันควรรู้สึกผ่อนคลาย
แต่มันไม่มีอะไรช่วย
ฉันจะตื่นขึ้นมา โลกสีเทา หลงทาง ไม่มีความทะเยอทะยาน ว่างเปล่า เร่ร่อน หมดหวัง
อีกวันหนึ่ง สูญเสียการนอน สูญเสียสมาธิ
สูญเสียเพื่อน นี่คือจุดจบหรือเปล่า
ทำไมฉันยังไม่ดีขึ้น

VIEW ORIGINAL LYRICS