ตั้งแต่ฉันยังเป็นเด็กหนุ่ม,
ฉันเล่นลูกบอลเงิน.
จากโซโฮลงไปที่ไบรตัน
ฉันต้องเคยเล่นทั้งหมด.
แต่ฉันไม่เคยเห็นอะไรเหมือนเขา
ในห้องสนุกใด ๆ
เด็กหนุ่มคนนั้นที่หูหนวก ตาบอด และไม่สามารถพูดได้
แน่นอนเขาเล่นปิงปองได้ดีมาก!

เขายืนเหมือนประตูน้ำ,
กลายเป็นส่วนหนึ่งของเครื่อง.
รู้สึกทุกบัมเปอร์
เล่นอย่างสะอาดเสมอ.
เขาเล่นด้วยสัมผัส,
ตัวนับดิจิตอลตก.
เด็กหนุ่มคนนั้นที่หูหนวก ตาบอด และไม่สามารถพูดได้
แน่นอนเขาเล่นปิงปองได้ดีมาก!

เขาคือนักเล่นปิงปอง
ต้องมีบางอย่างที่ทำให้เขาเป็นพิเศษ.
นักเล่นปิงปอง,
มีข้อมือที่ยืดหยุ่น.

คุณคิดว่าเขาทำได้ยังไง? ฉันไม่รู้!
ทำไมเขาถึงดีเกินไป?'

เขาไม่มีสิ่งที่ทำให้เขาหลงเลย
ไม่ได้ยินเสียงเตือนและระฆัง,
ไม่เห็นไฟกระพริบ
เล่นด้วยความรู้สึกของกลิ่น.
เขามีการเล่นซ้ำเสมอ,
และไม่เคยล้มเลย
เด็กหนุ่มคนนั้นที่หูหนวก ตาบอด และไม่สามารถพูดได้
แน่นอนเขาเล่นปิงปองได้ดีมาก.

ฉันคิดว่าฉันคือ
ราชาของโต๊ะบาลลี.
แต่ฉันเพิ่งมอบ
มงกุฎปิงปองของฉันให้เขา.

แม้บนโต๊ะที่ฉันชอบที่สุด
เขาสามารถเอาชนะที่สุดของฉัน.
ลูกศิษย์ของเขานำเขาเข้ามา
และเขาเพียงทำส่วนที่เหลือ.
เขามีนิ้วที่สามารถคว่ำลูกปิงปองได้แบบบ้าคลั่ง
ไม่เคยเห็นเขาล้ม
เด็กหนุ่มคนนั้นที่หูหนวก ตาบอด และไม่สามารถพูดได้
แน่นอนเขาเล่นปิงปองได้ดีมาก!!!

VIEW ORIGINAL LYRICS