เราได้ยินเสียงมันจากไกล กระแทกลงบนพื้นดิน
ฟองโกรธเคืองที่ถูกปฏิเสธอย่างนี้
ที่ฐานของทรายที่น่าสงสาร บนหินที่ไม่ควรมี
มันที่แรงมาก และมีความตั้งใจ

เราวิ่งบนทรายและมันปรากฏขึ้น
และบางครั้งมันยอมปกคลุมเราด้วยฟอง
ในวันที่สีฟ้าเทาที่ความโกรธของมันเพิ่มขึ้น
ต่อพื้นดินและอารมณ์ของดวงจันทร์

มหาสมุทร

มันไม่มีที่สิ้นสุดเหมือนชีวิตที่ไกล
ที่เราจะมีเมื่อเราต้องแก่
มันไม่มีที่สิ้นสุดเหมือนสัปดาห์พัน
เมื่อกันยายนผ่านไปและไฟทั้งหมดดับ

ไฟที่น้ำเค็มเร้าให้เรา
ที่ลูกๆของเอโอลัสรักษาอย่างโกรธเคือง
ความรุนแรงที่อ่อนโยนนี้ที่เผาตาของเรา
เมื่อเราเข้าไปในมันและมันจมความเศร้าของเรา

มหาสมุทร

ถ้าเส้นชีวิตของฉันหัก
ฉันอยากจะมีเวลาสุดท้าย
ที่จะขึ้นไปบนทรายและดูมันฟอง
ฉันอยากจะมองมหาสมุทรสุดท้าย

เหมือนเมื่อเราวิ่งและมันปรากฏขึ้น
และเราตะโกนด้วยความสุข อิ่มเอมด้วยความโกรธของมัน
เราไม่กลัวมันและเราภูมิใจในมัน
มันเป็นความโกรธเดียวกันที่เกิดขึ้นในเรา

มหาสมุทร

VIEW ORIGINAL LYRICS