เอาล่ะ ฉันกำลังโบกรถจากมอนต์โกเมอรี
ฉันมีกีตาร์อยู่บนหลัง
เมื่อคนแปลกหน้าหยุดข้างฉันในคาดิลแลคโบราณ
เขาแต่งตัวเหมือนปี 1950
เมาไปครึ่งหนึ่งและตาโหล
เขาพูดว่า "มันเป็นการเดินทางไกลไปแนชวิลล์
ลูกอยากนั่งรถไปไหม?"

เอาล่ะ ฉันนั่งลงที่เบาะหน้า
เขาเปิดวิทยุ
และเพลงเศร้าเก่าๆ ที่ออกมาจากลำโพงนั้นเป็นเพลงคันทรีทองคำ
แล้วฉันสังเกตเห็นว่าคนแปลกหน้าหน้าซีดขาวเหมือนผี
เมื่อฉันขอไฟจากเขา
และฉันรู้ว่ามีบางอย่างแปลกเกี่ยวกับการเดินทางนี้

เขาพูดว่า "นักเดินทาง คุณทำให้คนร้องไห้ได้ไหมเมื่อคุณเล่นและร้องเพลง?
คุณจ่ายค่าธรรมเนียมของคุณหรือยัง? คุณคร่ำครวญเพลงบลูส์ได้ไหม?
คุณดัดสายกีตาร์ได้ไหม?"
เขาพูดว่า "เด็กน้อย คุณทำให้คนรู้สึกถึงสิ่งที่คุณรู้สึกข้างในได้ไหม?
เพราะถ้าคุณมุ่งมั่นจะเป็นดาราใหญ่ ให้ฉันเตือนคุณว่ามันเป็นการเดินทางที่ยาวและยาก"

แล้วเขาร้องไห้ทางใต้ของแนชวิลล์
และเขาหันรถกลับ
เขาพูดว่า "นี่คือที่ที่คุณลง, เด็กน้อย
เพราะฉันจะกลับไปอลาบามา"
เมื่อฉันก้าวออกจากคาดิลแลคนั้น
ฉันพูดว่า "คุณครับ ขอบคุณมาก"
เขาพูดว่า "คุณไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณครับ, คุณครับ
ทั้งโลกเรียกฉันว่าแฮงค์"

เขาพูดว่า "นักเดินทาง คุณทำให้คนร้องไห้ได้ไหมเมื่อคุณเล่นและร้องเพลง?
คุณจ่ายค่าธรรมเนียมของคุณหรือยัง? คุณคร่ำครวญเพลงบลูส์ได้ไหม?
คุณดัดสายกีตาร์ได้ไหม?"
เขาพูดว่า "เด็กน้อย คุณทำให้คนรู้สึกถึงสิ่งที่คุณรู้สึกข้างในได้ไหม?
เพราะถ้าคุณมุ่งมั่นจะเป็นดาราใหญ่ ให้ฉันเตือนคุณว่ามันเป็นการเดินทางที่ยาวและยาก"

เขาพูดว่า "นักเดินทาง คุณทำให้คนร้องไห้ได้ไหมเมื่อคุณเล่นและร้องเพลง?
คุณจ่ายค่าธรรมเนียมของคุณหรือยัง? คุณคร่ำครวญเพลงบลูส์ได้ไหม?
คุณดัดสายกีตาร์ได้ไหม?"
เขาพูดว่า "เด็กน้อย คุณทำให้คนรู้สึกถึงสิ่งที่คุณรู้สึกข้างในได้ไหม?
เพราะถ้าคุณมุ่งมั่นจะเป็นดาราใหญ่ ให้ฉันเตือนคุณว่ามันเป็นการเดินทางที่ยาวและยาก"
ถ้าคุณมุ่งมั่นจะเป็นดาราใหญ่ ให้ฉันเตือนคุณว่ามันเป็นการเดินทางที่ยาวและยาก

VIEW ORIGINAL LYRICS