เมื่อเธอจากไป
ประตูปิดดังปัง
ความหนาวเย็นแทรกซึมเข้ามา
เงาก็เช่นกัน

เหมือนเธอ ฉันออกไป
เดินอย่างไร้จุดหมาย
หลงทาง หลงทาง หลงทาง
ทำลายความไร้เดียงสา

ที่รักของฉัน ความสุขของฉัน หัวใจของฉัน
ความอดทนของฉัน การปลดปล่อยของฉัน
พื้นที่ของฉัน ความไม่ละอายของฉัน
ป่าของฉัน กาแล็กซี่ของฉัน
ชีวิตของฉัน ความสุขของฉัน ชีวิตของฉัน
ความบ้าคลั่งของฉัน ความวิกลจริตของฉัน

ความวิกลจริตของฉัน

ฉันนั่งลงบนม้านั่ง
มองดูผู้คนเดินผ่านไป
ละครตลกนี้ที่ทำให้คนบ้า
เกมเล็กๆ นี้ที่ไม่มีที่สิ้นสุด

ฉันรู้ว่าในความไม่อยู่ของเธอ
ไม่มีสายตาและความอ่อนโยนของเธอ
ความอบอุ่นหายไป
เหลือเพียงความรุนแรง

ที่รักของฉัน ความสุขของฉัน หัวใจของฉัน
ความอดทนของฉัน การปลดปล่อยของฉัน
พื้นที่ของฉัน ความไม่ละอายของฉัน
ป่าของฉัน กาแล็กซี่ของฉัน
ชีวิตของฉัน ความสุขของฉัน ชีวิตของฉัน
ความบ้าคลั่งของฉัน ความวิกลจริตของฉัน

โอ้ ความวิกลจริตของฉัน

ฉันต้องการกลับไป
ในความป่าเถื่อนของฉัน
สัตว์ที่หลงทาง
ที่ทำลายตัวเอง

เธอถือกุญแจ
ของอาณาจักรที่ถูกทิ้งร้าง
และถ้าฉันต้องเสียเธอไป
ฉันก็จะหลงทางเช่นกัน

ดึกมากในคืนหนึ่ง
เธอกลับมาในที่สุด
เราพูดคุย พูดคุย พูดคุย
เราบอกทุกอย่างกัน

แล้วเราก็โอบกอดกัน
เรายืนอยู่นานแบบนั้น
เธอกับฉัน เรารู้
ว่าวันหนึ่งมันจะกลับมา

ความไร้เดียงสา
โอ้ ความไร้เดียงสา
ความไร้เดียงสา

VIEW ORIGINAL LYRICS