บอกฉันแค่ว่า "คุณอยากทำอะไร?"
ฉันที่เติมน้ำตาลงทะเล
รู้ไหม ฉันได้หลั่งน้ำตาขมขื่นมากมาย
มันเป็นเรื่องของ "รับหรือปล่อย" ที่เราเลือก
คุณปล่อยให้ตัวเองถูกควบคุม
แต่ฉันไม่อยากคิดถึงมัน

และฉันพลาดเครื่องบิน
แต่จุดหมายไม่ได้ไกลขนาดนั้น
และฉันพลาดรถไฟ
ไม่มีพาหนะ แต่ฉันจะเดินตามทางของฉัน
ฉันจะเดินเท้า
แต่ฉันจะไม่ขายบ้านของฉัน
ถ้าฉันเสียสติไป ก็เพราะคุณคือเหตุผล
ของความรู้สึกสูญเสียที่ไม่เคยหายไป

ชีวิตคือสถานี มีคนมาและมีคนไป
แต่ในบรรดาทุกคน ฉันอยากให้คุณอยู่ที่นี่
มันเป็นเรื่องของจินตนาการ ฉันอยู่ใน Wonderland
โรคของนักเดินทาง
ฉันมียีนของ Wanderlust

แต่คุณรู้ไหมว่ามีอะไร?
ไม่ว่าฉันจะไปที่ไหน ฉันจะตามหาคุณ
จากเหนือจรดใต้ และจากตะวันตกจรดตะวันออก
เราจะไม่เจอกันอีก
คุณจากไปในท่ามกลางความวุ่นวาย
คุณคือราชินีของฉันที่ไม่ชอบแร็ป
แต่ไม่ว่าฉันจะไปที่ไหน ฉันจะตามหาคุณ
ที่ที่มืดและที่ที่มีแสงแดด
บางทีคุณอาจจะหันกลับมา
ขณะที่คุณจากไปพร้อมกับส่วนหนึ่งของฉัน

"ให้เวลาเป็นตัวบอก" พวกเขาบอกฉัน
ฉันคิดจึงฉันมีอยู่ แต่ฉันไม่เหมือนที่พวกเขาคิด
เวลาไม่ช่วยอะไร ถ้าคุณต้องการทุกอย่าง มันจะไม่คงอยู่
ไม่มีคำสาบาน ถ้าคนที่สาบานนั้นโกหก
ฉันตามหาคุณในฝูงชน ที่ผลักดัน ที่เป่านกหวีด
บนเส้นด้ายของมีดโกน ฉันทำตัวเป็นนักกายกรรม
ขาของฉันเจ็บ แต่ฉันไม่สามารถหยุดได้
เพราะฉันได้เรียนรู้ว่าความฝันเพียงอย่างเดียวไม่เคยเป็นจริง

ชีวิตคือสถานี
มีคนมา มีคนไป
แต่ในบรรดาทุกคน ฉันอยากให้คุณอยู่ที่นี่
มันเป็นเรื่องของจินตนาการ
ฉันอยู่ใน Wonderland
โรคของนักเดินทาง
ฉันมียีนของ Wanderlust

แต่คุณรู้ไหมว่ามีอะไร?
ไม่ว่าฉันจะไปที่ไหน ฉันจะตามหาคุณ
จากเหนือจรดใต้ และจากตะวันตกจรดตะวันออก
เราจะไม่เจอกันอีก
คุณจากไปในท่ามกลางความวุ่นวาย
คุณคือราชินีของฉันที่ไม่ชอบแร็ป
แต่ไม่ว่าฉันจะไปที่ไหน ฉันจะตามหาคุณ
ที่ที่มืดและที่ที่มีแสงแดด
บางทีคุณอาจจะหันกลับมา ขณะที่คุณจากไป
พร้อมกับส่วนหนึ่งของฉัน

VIEW ORIGINAL LYRICS