รอเดี๋ยว, บางที
งานเลี้ยงอาจจะจบลงและเหลือเราแค่สองคน
รอเดี๋ยว, จำฉันไว้
ให้ฉันเปิดประตูแห่งความรักของฉันให้เธอ

ฉันจะไม่เป็นคนที่เป่าดวงอาทิตย์
คนที่เสียจังหวะและเหยียบดอกไม้
จำไว้, แล้วเธอจะเห็น
ในตัวเธอฉันพบกุญแจแห่งความสุข
ยั่วฉันสิ!

จำฉันไว้, ให้ฉันพูดว่าไม่
กับความหนาว, ความเศร้า, พูดว่าไม่กับความเจ็บปวด
ผลักฉันและบังคับฉัน
ให้ก้าวอีกก้าวเพื่อเดินต่อไป

และอนุญาตให้ฉัน, ให้เหตุผลกับเธอ
ความจริงของเธอทำลายทุกอย่าง, มันเป็นรถไฟ
มาใกล้ๆ, มาให้ความอบอุ่นกับฉัน
และจูบที่ทำให้ผมยุ่ง, ทำให้ผมยุ่ง!

แต่เธอ, แต่เธอ, แต่เธอ
แต่เธอ, แต่เธอ
บอกฉันทีว่าเธอมาจากไหน, เธอบ้า
ฉันรู้, แต่, แสงของเธอคือสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

แต่เธอ, แต่เธอ, แต่เธอ
แต่เธอ, แต่เธอ
บอกฉันทีว่าเธอมาจากไหน
แต่ไม่สำคัญหรอกที่รัก
เพราะสำหรับฉันมันไม่มีค่าแล้ว

ดูสิ ถอดเสื้อผ้าออก, ใส่บลัชออน
ฉันกินความเศร้าและดื่มความเจ็บปวดของเธอ
รู้ไว้, ความอยากรู้อยากเห็นของฉัน
รักษามุมมองที่ดีที่สุดของอิสรภาพของเธอ

ให้ฉัน, ความเชื่อมั่นของเธอ
เธอมอบสมบัติที่ฉันเองก็ไม่รู้
โชคดีที่, มันจะเผาเรา
ชีวิตที่ฝันไว้ดีกว่าโดยไม่ต้องมีอะไรเพิ่มเติม

เรียกร้องฉัน, ความฝันของเรา
เรียกร้องความกล้าหาญที่มีในความตั้งใจ
แค่มองฉัน, ไม่ต้องพูดอะไรอีก
ทุกอย่างมันธรรมดามาก, มันน่าเบื่อ

แต่เธอ, แต่เธอ, แต่เธอ
แต่เธอ, แต่เธอ
บอกฉันทีว่าเธอมาจากไหน, เธอบ้า
ฉันรู้, แต่, แสงของเธอคือสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

แต่เธอ, แต่เธอ, แต่เธอ
แต่เธอ, แต่เธอ
บอกฉันทีว่าเธอมาจากไหน
แต่ไม่สำคัญหรอกที่รัก
เพราะสำหรับฉันมันไม่มีค่าแล้ว

ยอมรับ, ว่าเธอมีคุณค่า
ทำให้ฉันเปื้อนด้วยเสียงหัวเราะและศรัทธา
ดูสิ ฉันจะไม่เป็นคนที่ตัดดอกไม้
ความจริงเธอทำให้ฉันประหลาดใจมากขึ้นทุกวัน
ฉันกลับมามีชีวิตอีกครั้ง

แต่เธอ, แต่เธอ, แต่เธอ
แต่เธอ, แต่เธอ
บอกฉันทีว่าเธอมาจากไหน, เธอบ้า
ฉันรู้, แต่, แสงของเธอคือสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

แต่เธอ, แต่เธอ, แต่เธอ
แต่เธอ, แต่เธอ
บอกฉันทีว่าเธอมาจากไหน
แต่ไม่สำคัญหรอกที่รัก
เพราะสำหรับฉันมันไม่มีค่าแล้ว

ย้ายไป, ใส่บลัชออน
ฉันกินความเศร้าและดื่มความเจ็บปวดของเธอ

VIEW ORIGINAL LYRICS