Την πέτρα ρώτησα να πει τι ξέρει και αντέχει
Κι εκείνη μου 'πε τη σιωπή για μυστικό τησ έχει
Τ' αστέρι ρώτησα μετά τι έχει μάθει ωσ τώρα
Τα χίλια χρόνια μ' απαντά περνάνε σε μιαν ώρα

Και πάνω ο ήλιοσ μια πηγή μια κόκκινη κηλίδα
Λάβα το φωσ αιμορραγεί να κάψει ότι είδα

Το χώμα ρώτησα ξανά παλιά αν ήταν σώμα
Και μου 'πε τα ψηλά βουνά κι αυτά θα γίνουν χώμα
Κι ύστερα εσένανε ρωτώ το νόημα του κόσμου
Και λεσ το χέρι σου κρατώ κι εσύ είσαι δικόσ μου

Και πάνω ο ήλιοσ μια πηγή μια χρυσαφένια βρύση
Νερό το φωσ του να πνιγεί όποιοσ θέλει να ζήσει