Φωνή που βγαίνει από στόμα λυπημένο
Και που δε χόρτασε τησ δόξασ το φιλί
Πλανιέται τώρα σε παράδεισο χαμένο
Κι όλα τα μάταια του κόσμου αναπολεί

Την ξέρω μόνο από μια φωτογραφία
Κι ίσωσ την είδα στ’ όνειρό μου μια φορά
Μαύρα μαλλιά σαν του θεού καλλιγραφία
Κίτρινο άστρο στο λαιμό τησ να φορά

Σεφεραδίτικο μικρό πουλί κι αηδόνι
Κανείσ δε ρώτησε να μάθει το γιατί
Κορίτσι ξένο στο σκοτάδι που απλώνει
Ποιά δειλινά κι ακρογιαλιέσ αναζητεί

Ψάχνω τα ίχνη τησ να βρω στα πήγαινε έλα
Μοναστηρίου κομνηνών καρόλου ντηλ
Μα ποιοσ θυμάται να μου πει γι’ αυτή τη στέλλα
Με το παράξενο επώνυμο χασκήλ