To był zwyczajny szary dzień
Za ścianą dzieci głośny płacz
I męża głos „Uśmiechnij się"
Więc ja posłusznie krzywię twarz

I nagle stuka ktoś do drzwi
Natrętnie głośno że aż strach
Tak pukać możesz tylko ty
Lecz jak trafiłeś pod ten dach

Nie było ciebie tyle lat
Myślałam że nie wrócisz tu
Poukładałam sobie świat
I nie zostawię tego już

Nie było ciebie tyle lat
Nie było ciebie tyle lat
Poukładałam sobie świat
I nie zostawię tego już

Dziś tamten dzień
Gdzieś rozpłynął się jak dym
Spójrz dzieci nam już wyrosły tak
I tylko my
Nie zmieniliśmy się nic
I ciągle nam siebie brak

Przeżyłam z tobą tyle lat
Choć w oczy wiał mi nieraz wiatr
Przy tobie się nauczyłam żyć
Przy tobie śniłam swoje sny

Przeżyłam z tobą tyle lat
Oddałam ci swój cały świat
I chociaż wiem jak smakują łzy
Dziś nie żal mi przeżytych dni

Przystankiem dzisiaj ledwie jest nasz dom
Na drodze do jutrzejszych trosk
A jednak tu z najdalszych stron
Wracamy po codzienny los

Przy wspólnym stole jednak czasu brak
By z dziećmi dzielić śmiech i łzę
By mógł zawitać pod nasz dach
Zapomniany dawno gdzieś nasz sen

Minęło znowu kilka lat
Lecz w nas te same serca dwa biją
I w nas ta sama wiosna trwa
Wiosna trwa

Bo chociaż minęło znowu kilka lat
Lecz w nas te same serca dwa biją
I w nas ta sama wiosna trwa
Wiosna trwa wciąż trwa wciąż trwa