Widziałem wczoraj ludzi znaczy
Musiałem się obudzić a niech to
Kolejny dzień rozpoczęty klęską
Przypomina mi że to jego święto
Dziś dojrzewa we mnie piekło więc nie podchodź
Dziś dojrzewa we mnie piekło więc nie odchodź
Tylko stój tak jak ja gdzieś na uboczu
Ich oczu nie prowokuj i wzroku
I nie próbuj dotrzymywać mi kroku
Bo ta ścieżka jest za wąska dla nas obu to nie sposób
Bezdennie denna przepaść do której się zalecam
Jakoś dziwnie się uśmiecha ma swój powód
To w niej zatopiłem wszystkie swoje słowa
Które mogłyby się dziś zwerbalizować
Zostałem bez nich czyli bez uprzęży
Będę więc milczał i wsłucham się w Księżyc

Czasem chciałbym być głuszą czasem bardziej jak powietrze
Rozpływać się w przestrzeń być pustką nareszcie
Oddawać się grzesznie flaucie i podle
Bo tam gdzie usta próbują złapać oddech
Wytwarza się próżnia to moja skórznia
Pod nią przeszywany jestem gestem
Który zakładam na usta abyś ustał
W milczeniu owiec budując grobowiec
Dla wszystkich ofiar jednego za daleko słowa
Bez istot cielesnych bez swobód doczesnych
I obowiązków zalewam się ciszą
Bo jestem w proszku