Nog steeds dat blosje op haar wangen
Haar hart dat ongeduldig pompt
Nog altijd liggen al haar kleren op het bed
Niet kunnen kiezen wat te dragen als hij komt

En staat hij dadelijk voor haar voordeur
Met bloemen rood en geel en blauw
Zoals hij nu al al die jaren voor haar meebrengt
Dan smelt nog steeds het meisje in de vrouw

Oh
Alleen hij kan haar zo gelukkig maken
Oh
Maar ze moet al dertig jaar
's Morgens heel alleen ontwaken

Het werd hun kleine ritueeltje
Zij de muziek terwijl hij rijdt
Over een glinsterende warme autosnelweg
Die hen nu al jaren naar Bastogne leidt

Want daar kunnen ze ontsnappen
Daar hebben ze het rijk voor zich alleen
Lopen ze hand in hand door straten te verdwalen
Verliefd en dromend net als iedereen

Oh
Alleen hij kan haar zo gelukkig maken
Oh
Maar ze moet al dertig jaar
's Morgens heel alleen ontwaken

En natuurlijk doet het pijn
Wanneer ze hem terugziet bij de slager
Met zijn arm rond zijn vrouw
Die hij nooit wou achterlaten

Trouwen kinderen bouwen samen aan een toekomst schaven
Voor hem heeft ze het allemaal voorgoed moeten begraven
En al voelen soms de kruimels die ze van hem krijgt
Zo hart verscheurend pover
Dat heeft ze voor hem over

Oh
Alleen hij kan haar zo ongelukkig maken
Oh
En dan zou ze willen schreeuwen van de daken
Oh
Waarom moet mijn liefde altijd weer verborgen
Oh
Wanneer ze weer maar een verlangt
Naar zijn warmte in de morgen