Raz w las się wybrałem
Długo wędrowałem
Ale odnalazłem
Czego tak szukałem
Ptaki co mnie znały
Drogę wskazywały
I przez szlak zawiły
Mnie przeprowadziły
Ponad strumieniem krzak rozchyliłem
I ze zdumieniem sam zobaczyłem

Diana rozczochrana
W sukni za kolana
Z łuku i we zwierza
Włócznią swą uderza
Łuk jej jest cisowy
Włos jej kasztanowy
Twarz jej jagodziana
Suknia za kolana
Tylko ją złoty pas łuk i strzały
Do tej ochoty obejmowały

Pośród boru żyje
Ze strumienia pije
Skórą się odziewa
Błądząc między drzewa
Gdzie odyniec leci
Kłami w mroku świeci
Oto bystra strzała
W sercu mu ostała
A gdy nad wrogiem dobędzie broni
Złocistym rogiem puszczę rozdzwoni

Słucha leśna gęstwa
Głosu jej zwycięstwa
Dęby się schylają
Hołdy jej oddają
Dęby i dębiny
Laski i leszczyny
Puszcza jej powolna
Ona sama wolna
Gdy mnie ujrzała grot nałożyła
Świsnęła strzała i mnie przebiła

Diana zaś pomknęła
W ciemności zniknęła
I się śmiała śmiało
Echo powtarzało
Ja zostałem smętny
Przebity i wcięty
I nie zakochany
A zdenerwowany
Bo to bezczelność i brak sumienia
Strzelać do ludzi bez ostrzeżenia

Diana rozczochrana
W sukni za kolana
Z łuku i we zwierza
Włócznią swą uderza
Łuk jej jest cisowy
Włos jej kasztanowy
Twarz jej jagodziana
Suknia za kolana