Mrok się zakrada w gotyk framugi
Szalem swym gasi podcienia
Ostatnim blaskiem złocą się smugi
Zachodzącego spojrzenia

W czerń się wtuliły usta I oczy
Uśmiech zastygły na wargach
Ktoś tu z daleka ku tobie kroczy
Może to cień leonarda

Niebo posłuszne twym barwom
Wzbiło je ponad cokoły
Z dróg twoich wróć leonardo
Żeby rozśpiewać anioły

Gwiazdy jak srebrna paleta
Tyś je na sznurek nanizał
Z ram wypłowiałych portretu
Wita cię znów mona lisa

Na skrzypcach wiatru jesień przygrywa
Płótna rozwiesza jak żagle
Koncert deszczowy dzwoni o szyby
Czemu odchodzisz tak nagle

Nim świt rozjaśni oczy twej damy
Noc się w ich głębi przegląda
Aż znów zastygnie spowita w ramy
Gioconda twoja gioconda

Niebo posłuszne twym barwom
Wzbiło je ponad cokoły
Z dróg twoich wróć leonardo
Żeby rozśpiewać anioły

Żeby rozszumieć strumienie
Nim pierwsza gwiazda się zniży
Wszystkie postrącać na ziemię
Pod stopy twej mona lisy

Twej mona lisy