คอนเสิร์ตของสโตนส์,
อายุเพียง 17 ปี,
ห้องโถงที่ไบรตัน,
ความบ้าคลั่งบนเวที.

ดวงตาของเธอยิ้มให้ฉัน,
ฉันพยายามหาทางเดิน,
ผ่านมิดดี้,
เธอจับมือฉัน.

เรามองกันอย่างยาวนาน,
ฝูงชนพาเธอไปข้างหน้า,
ในสายลม.

เธอไปแล้ว, เธอไปแล้ว.
ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับผู้หญิงที่ทำให้ฉันประหลาดใจ.
เพียงแค่ยิ้ม, เสื้อยืดที่เขียนว่า
มาเถอะ, มาเถอะ.
เธอไปแล้ว, เธอไปแล้ว.
ฉันหาเธอทุกที่, ไม่มีใครอีกแล้ว.
เพียงแค่จูบหนึ่งที่กลับมาหาฉันทุกฤดูใบไม้ร่วง.

เซาท์เคนซิงตัน, 18 ปีต่อมา,
สายตาของเราพบกัน,
รถบัสของเธอเริ่มต้น
ฉันวิ่งอย่างบ้าคลั่ง,
หัวใจของฉันระเบิด,
เธอไม่ได้อยู่คนเดียว,
เธอพูดอะไรบางอย่าง,
เธอมองฉันอย่างยาวนาน,
รถบัสขับไปไกลข้างหน้า,
จนถึงเมื่อไหร่.

เธอไปแล้ว, เธอไปแล้ว,
ฉันรู้สึกถึงความรักในลอนดอน.
และอย่างไรก็ตาม, บนริมฝีปากของเธอ, ฉันอ่านได้ชัดเจน
มาเถอะ, มาเถอะ.
เธอไปแล้ว, เธอไปแล้ว.
มันนานมากจนทำให้ฉันประหลาดใจ,
เมื่อทันใดนั้น, ข้างหลังฉันมีเสียง, ฉันสั่นสะท้าน.
มาเถอะ.
มาเถอะ.

เราเดินไปนาน,
เราได้รักกันและอย่างไรก็ตาม

(เพราะเธอไปแล้ว)

เราต้องจากกันในเช้าวันใบไม้ร่วง.
มาเถอะ.

(เพราะเธอไปแล้ว)

ฉันเดินทางคนเดียวกลับไปที่ Madison.
ฉันไปแล้ว.
เธอไปแล้ว.

4 สิงหาคม 2012, สนามกีฬาโอลิมปิก.
ตรงข้ามมีป้าย,
เขียนเพียงว่า มาเถอะ.

CONSULTER LES PAROLES ORIGINALES