ฉันไม่อยากถามตัวเองเลยว่าอะไรเหลืออยู่
ไม่อยากลื่นไถลไปในอาการปวดหัวนี้, อา
แต่เหมือนเส้นด้ายสีแดงที่ผูกแน่นที่นิ้ว
มันดึงเมื่อฉันห่างออกไป
เช่นเดียวกับความวิตกกังวลของฉันเมื่อฉันมีชีวิตที่ดี
ทำไมเราถึงกระโดดลงไปแบบนี้? ฉันไม่เคยถามเลย
รู้ไหมว่าฉันไม่ได้เป็นตัวเองแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว?

ระหว่างขาของเธอ, ความคิดของฉันและเสื้อกันหนาวของฉันและ Amiri ของเธอ
ความมั่นใจของฉัน, ฉันสร้างอาณาจักร
แล้วทุกอย่างก็พังทลายเมื่อเธอหันหลัง
ฉันคิดถึงมัน, แต่ไม่เคยบอกเธอเลย
เมื่อเธอขอทุกอย่างโดยไม่เคยให้
และอีกหลายร้อยสิ่งที่เธอจะไม่เข้าใจ
ฉันอยากย้อนกลับไปเมื่อฉันจากไป

ฉันจะนำดอกไม้แห่งความภาคภูมิใจมาให้เธอ
เมื่อฉันกลับมา
เหนือฉันคือท้องฟ้าของแอสฟัลต์
และความจริงทั้งหมดที่ฉันจะนำมาจากเธอ
ที่ฉันจะไม่บอก, จะไม่บอก, จะไม่บอก
ที่ฉันจะไม่บอก, จะไม่บอก, จะไม่บอก
ที่ฉันจะไม่บอก, จะไม่บอก, จะไม่บอก
สำหรับทุกความทรงจำคือดอกไม้แห่งความภาคภูมิใจ (เอ้, โอ้)

เธอตะโกนใส่หลังฉันเมื่อเธอจากไป
ฉันจะไม่บอกสิ่งเดียวกันที่เธอไม่รู้
ฉันสาบานว่าจะเปลี่ยนแปลง, แต่ฉันไม่เคยเปลี่ยน
แต่ถ้าเธอยอมรับความภาคภูมิใจของฉันเธอจะพบฉันอีกครั้ง
และในขณะที่เธอวางสายโทรศัพท์ลงพวกเขาก็อ้อนวอนฉัน
ปล่อยความคิดไป, ทำให้มันเป็นการอพยพ
คำพูดที่ฉันไม่พูด, ที่ฉันไม่อุทิศ
ฉันรู้วิธีรักโดยไม่มีแบบแผนและไม่มีวิธีการ
ฉันไม่รู้วิธีให้รูปแบบกับความจริงของฉัน
บางครั้งเพียงแค่คำพูดว่า, "ศักดิ์ศรี"
กับตึกระฟ้าเป็นฉากหลังท้องฟ้าของตะกั่ว
ฉันปกป้องดอกไม้แห่งความภาคภูมิใจเมื่อฝนตก

ฉันจะนำดอกไม้แห่งความภาคภูมิใจมาให้เธอ
เมื่อฉันกลับมา
เหนือฉันคือท้องฟ้าของแอสฟัลต์
และความจริงทั้งหมดที่ฉันจะนำมาจากเธอ
ที่ฉันจะไม่บอก, จะไม่บอก, จะไม่บอก
ที่ฉันจะไม่บอก, จะไม่บอก, จะไม่บอก
ที่ฉันจะไม่บอก, จะไม่บอก, จะไม่บอก
สำหรับทุกความทรงจำคือดอกไม้แห่งความภาคภูมิใจ

ดอกไม้แห่งความภาคภูมิใจ

ฉันไม่อยากถามตัวเองเลยว่าอะไรเหลืออยู่

CONSULTER LES PAROLES ORIGINALES