แม่บอกฉันว่า ไปเถอะ ใช้ชีวิต กลายเป็นผู้ชาย
อย่าปล่อยให้ชีวิตบ้าคลั่งนี้กลืนกินเธอ
เธอบอกฉันว่า หาเงินและหาผู้หญิงน่ารักสักคน
มีลูกกับเธอและออกจากสลัม ฉันกลัวเพื่อเธอ
ที่นี่มีแต่เสียงรอมโปปอม รอมโปปอม อายายา
มีแต่เสียงรอมโปปอม รอมโปปอม อายายา

ในย่านของเรา เงินไม่ได้สร้างคน
ฉันร้องเพลงความเศร้าของชีวิตบ้าคลั่งของฉัน
สาวน้อยในชุดกุชชี่ ร้อนมาก
สวัสดีคนแปลกหน้าสวยๆ มาเต้นซัลซ่าปอร์โตริโกกันเถอะ
ถูกไฟแห่งความหลงใหลเผาจนถึงรุ่งเช้า
ก่อนที่ตำรวจจะจับฉันเข้าคุก
ฉันได้ยินเสียงของเพื่อนรักโซปราโน
ฉันค้นหาความสุขในทุ่งกัญชา

นี่คืออาวุธหนัก เพื่อนๆ ของฉันเริ่มต้น ("รัม!")
และมันก็ยิงกระหน่ำ ("รัม! รัม! รัม!")
แต่ไฟสัญญาณหมุน เพื่อนๆ ของฉันหนีไป ("รัม!")
ภายใต้เสียงกระสุน ("รัม! รัม! รัม!")
ย่านนี้ไม่ลืมอะไร แต่ก็ให้อภัยแล้ว
แม่ของเราคือสิงโต พวกเธอมีค่าดั่งทอง
อาหารมีรสชาติดีขึ้นเมื่อแบ่งปัน
แม้จะขาดเงิน ฉันก็รู้สึกดีในย่านของฉัน
แม่บอกฉันว่า ไปเถอะ ใช้ชีวิต กลายเป็นผู้ชาย
อย่าปล่อยให้ชีวิตบ้าคลั่งนี้กลืนกินเธอ
เธอบอกฉันว่า หาเงินและหาผู้หญิงน่ารักสักคน
มีลูกกับเธอและออกจากสลัม ฉันกลัวเพื่อเธอ
ที่นี่มีแต่เสียงรอมโปปอม รอมโปปอม อายายา
มีแต่เสียงรอมโปปอม รอมโปปอม อายายา

ใช่ เธอเห็นฉันในลัมโบที่ลอสแองเจลิส
พร้อมกับอาเมล ร้องเพลงของฌอง-ฌาค โกลด์แมน
เธอคิดว่าโซปราม'บาบาเปลี่ยนไป
ฉันไม่แปลกใจที่เธอพูดแบบนี้
ย่านนี้อยู่ในเลือด ในท่าทาง ในประสบการณ์ ในรอยยิ้ม
น้ำตาในนิสัย ในจิตวิญญาณ ในอาหาร
ความเหงาในความเงียบของสิ่งที่เราเห็น
เสียงรอมโปปอมปอมปอมร้องใต้ดวงจันทร์
บอกตัวเองว่าฉันร้องเพลงย่านนี้ตั้งแต่อายุ 12 ปี และนั่นจะไม่เปลี่ยนแปลง
ความรักที่ฉันมีต่อสลัมนี้จะอยู่กับฉันจนกว่าจะฝังฉัน
แค่พูดถึงมันก็ทำให้ฉันนึกถึงกลิ่นอาหารดีๆ ของเพื่อนบ้าน
คนที่ทำงานในโรงงานนั่งคาเฟ่และบอกเราให้ไปสวดมนต์
วาลลาห์ บอกฉันทีว่าจะลืมได้อย่างไร?

แม่บอกฉันว่า ไปเถอะ ใช้ชีวิต กลายเป็นผู้ชาย
อย่าปล่อยให้ชีวิตบ้าคลั่งนี้กลืนกินเธอ
เธอบอกฉันว่า หาเงินและหาผู้หญิงน่ารักสักคน
มีลูกกับเธอและออกจากสลัม ฉันกลัวเพื่อเธอ
ที่นี่มีแต่เสียงรอมโปปอม รอมโปปอม อายายา
มีแต่เสียงรอมโปปอม รอมโปปอม อายายา

ฉันเห็นคนปล้นรถขนเงินเพื่อจ่ายทนาย
ฉันเห็นการขโมยจบลงด้วยโศกนาฏกรรม ชีวิตบ้าคลั่ง
ฉันเห็นคนติดหล่มเพราะกรัมเดียว จากปารีสถึงมาร์กเซย
ฉันเห็นคนถูกฆ่าจากการยิงขับรถผ่าน: การลอบสังหาร
ฉันเห็นคนที่ฝันจะหนีไป เพื่อให้เธอสวมแหวน
ที่ผู้พิพากษาตัดสินจำคุกตลอดชีวิต
ในการปล้นด้วยอาวุธเพื่อเงินนมของลูก
นี่คือชีวิตในย่านของฉัน

แม่บอกฉันว่า ไปเถอะ ใช้ชีวิต กลายเป็นผู้ชาย
อย่าปล่อยให้ชีวิตบ้าคลั่งนี้กลืนกินเธอ
เธอบอกฉันว่า หาเงินและหาผู้หญิงน่ารักสักคน
มีลูกกับเธอและออกจากสลัม ฉันกลัวเพื่อเธอ
ที่นี่มีแต่เสียงรอมโปปอม รอมโปปอม อายายา
มีแต่เสียงรอมโปปอม รอมโปปอม อายายา

ย่าน ย่าน ย่าน ย่าน อายายา
ย่าน ย่าน ย่าน ย่าน อายายา
ย่าน ย่าน ย่าน ย่าน อายายา
ย่าน ย่าน ย่าน ย่าน อายายา

แม่บอกฉันว่า ไปเถอะ ใช้ชีวิต กลายเป็นผู้ชาย
อย่าปล่อยให้ชีวิตบ้าคลั่งนี้กลืนกินเธอ
เธอบอกฉันว่า หาเงินและหาผู้หญิงน่ารักสักคน
มีลูกกับเธอและออกจากสลัม ฉันกลัวเพื่อเธอ
ที่นี่มีแต่เสียงรอมโปปอม รอมโปปอม อายายา
มีแต่เสียงรอมโปปอม รอมโปปอม อายายา

CONSULTER LES PAROLES ORIGINALES