มือของฉันอยู่ในรู
ที่คุณทำในกางเกงยีนส์ของคุณ
และฉันรู้สึกถึงการหายใจของคุณ
แม้ว่าฉันจะแตะเพียงกระดูกของคุณ

ถ้าเรากลับมารู้จักกันอีกครั้ง
ฉันอยากจะทำซ้ำช่วงเวลานั้น
จดจำมันไว้ในใจ
เพื่อกลับมาเมื่อฉันต้องการ

ฉันรู้ว่าสีเป็นเพียงความยาวคลื่น
ที่มาถึงเสมอที่ที่คุณอยู่

เมื่อไหร่เราจะกลับไปยังช่วงเวลานั้น?
เมื่อไหร่เราจะเรียนรู้ที่จะหยุดเวลา?
ทุกวันที่ผ่านไปคุณยิ่งห่างไกล
และเรากำลังทิ้งความรักของเราให้แห้งแล้ง

ตอนนี้เราห่างไกลกันมากกว่าที่เคย
คุณมักจะถามคำถามเดิมๆ

แปลให้ฉันฟังว่าความเงียบพูดว่าอะไร
ไม่มีเสียงในจักรวาล
แต่คุณเรียนรู้ที่จะฟัง
ทุกสิ่งที่ฉันคิด

ฉันเก็บความทรงจำที่เกือบสมบูรณ์แบบ
ฉันเล่นมันซ้ำช้าลงเล็กน้อย
ฉันคิดว่าฉันสามารถกลับไปยังที่นั้นได้
แต่ไม่ใช่ช่วงเวลา

และฉันรู้ว่าสีเป็นเพียงความยาวคลื่น
ที่มาถึงเสมอที่ที่คุณอยู่

เมื่อไหร่เราจะกลับไปยังช่วงเวลานั้น?
เมื่อไหร่เราจะเรียนรู้ที่จะหยุดเวลา?
ทุกวันที่ผ่านไปคุณยิ่งห่างไกล
และเรากำลังทิ้งความรักของเราให้แห้งแล้ง

ตอนนี้เราห่างไกลกันมากกว่าที่เคย
คุณมักจะถามคำถามเดิมๆ

เมื่อไหร่เราจะกลับมา?
คุณมักจะถามคำถามเดิมๆ

เมื่อไหร่เราจะกลับไปยังช่วงเวลานั้น?
เมื่อไหร่เราจะเรียนรู้ที่จะหยุดเวลา?
ทุกวันที่ผ่านไปคุณยิ่งห่างไกล
และเรากำลังทิ้งความรักของเราให้แห้งแล้ง

CONSULTER LES PAROLES ORIGINALES