Αυτό το σώμα από μετάξι που ριγά
Άλλη διάσταση στον κόσμο δίνει
Παίρνει απόφαση του ποιoσ θα λυτρωθεί
Και ποιoσ θα νιώσει τη βαθιά οδύνη

Κάθε του κύτταρο και μια θερμοπηγή
Μια στάση για τησ ηδονήσ το τρένο
Ένα σκαλί για τη δικιά σου υποταγή
Ακόμη ένα μήλο δαγκωμένο

Αυτό το σώμα παραμένει τρυφερό
Γιατί η αγάπη το 'χει καλομάθει
Ακόμα και οι αδιόρατεσ πληγέσ
Είναι κρατήρεσ που εκτοξεύουν πάθη

Κάθε του κύτταρο και ένασ ποταμόσ
Όπου βαφτίζονται χλομά φεγγάρια
Μια πολιτεία που χτυπάει κόκκινο
Ένα ξημέρωμα στ' αναστενάρια

Αυτό το σώμα όταν ψηλαφώ
Καίνε τα χέρια μου τρέμει η καρδιά μου
Κι ό,τι δεν είπα τόσα χρόνια θα το πω
Μέχρι το θάνατο μείνε κοντά μου