A jeśli tej jesieni nie zmieni się nic
I niesieni od ziemi oderwani w przestrzeni
Zmokniemy gdy deszcz zapłacze nad naszym losem
I upadniemy trwając w tęsknocie wiosen
To co nam powiecie
Jaką dacie złotą myśl
Gdy znów wiatr uniesie nas w górę by zdążyć
Przed zimną nim mróz zwątpi w nas i zakończy
Nasz żywot i ostatnie pragnienie wiosny

Mówią że grzech sprawia że żebrzesz
Mówią że zetrzesz buty
Że los nas zetrze na proch nie pragnąc zguby
Mówią że trudy zabijają nas od wewnątrz
Mówią że wiara w piękno to ostateczność
Mówią że piekło
Zbudował Bóg na przekór sobie
Gdy zawistny lud pił brud za jego zdrowie
Mówią cud jest w Tobie niech płonie życia iskra
I skrawkami błysków rozświetla nam igrzyska
Ich skarb mówią że gdzieś błyska ukryty
Jednak z bliska odbity obraz lustra rozmyty jest
Mówią testuje chore życie nas
Gdy wciąż w obliczu prawdy umieramy nie chcąc tak żyć
Mówią fakty przekładaj na wiarę
Aby Graalem twym okazał się w tym własny talent
Mówią leć dalej nim zły los cię dopadnie
Dopadamy bezwładnie w parku naszych pragnień

A jeśli tej jesieni nie zmieni się nic
I niesieni od ziemi oderwani w przestrzeni
Zmokniemy gdy deszcz zapłacze nad naszym losem
I upadniemy trwając w tęsknocie wiosen
To co nam powiecie
Jaką dacie złotą myśl
Gdy znów wiatr uniesie nas w górę by zdążyć
Przed zimną nim mróz zwątpi w nas i zakończy
Nasz żywot i ostatnie pragnienie wiosny

Mówią cyfry znają szyfry do ludzkich zasad
Gdy na raz grasz w trzy gry dom rodzina praca
Mówią nie zawracaj nigdy z drogi bez przeszkód
Byś nie błagał deszczu o kroplę chwili która jest tu
Mówią bój się gestów i pochopnych decyzji
Wielokrotnych wizji w emisji twego testu
Mówią nie protestuj gdy plują na twe ego
Bo jutro staniesz z nimi plując na kogoś innego
Mówią to demon wodzi cię na pokuszenie
Zapominając że pieniądz rodzi w nas zniewolenie
Mówią patrz na siebie uwierz w to a lustro pęknie
I po siedmiu latach nieszczęść śmierć poprosi o rękę
Mówią to coś więcej niż ludzka ewolucja
Lecz pośród umysłów krucjat jednak człowiek więcej czuć chciał
Mówią że to sztuczna myśl wtłaczana przez świat
A jednak smutna polska jesień wciąż mnie przygnębia

A jeśli tej jesieni nie zmieni się nic
I niesieni od ziemi oderwani w przestrzeni
Zmokniemy gdy deszcz zapłacze nad naszym losem
I upadniemy trwając w tęsknocie wiosen
To co nam powiecie
Jaką dacie złotą myśl
Gdy znów wiatr uniesie nas w górę by zdążyć
Przed zimną nim mróz zwątpi w nas i zakończy
Nasz żywot i ostatnie pragnienie wiosny

Mówią że rozumieją mnie bez analizy
Śmiejąc się mówią że to banał i mam schizy
I że chyba mam kryzys bo brak przejrzystości
Każe im szukać błędów we mnie nie w ich świadomości

Mówią ludzie są prości wobec sztuki i tuszu
Gasząc iskrę geniuszu brakiem animuszu
Wyrusz w podróż od uszu do wnętrza
Niech płonie ogniwo i koniec nasz który łączy dłonie
Mówią stań w obronie swoich prawd i honoru
Bez oporu w tej idei chwytaj rękojeść toporu
Mówią trzymaj się toru to rób to nie wypadniesz
Bo wciąż idąc w tą batalie tak łatwo skończyć na bandzie
Mówią kochajcie skaczcie jak szaleńcy
By w radości małych spraw wobec wielkich być jak jeńcy
I wobec tej esencji wniosków stając na zgliszczach
Poczuć zapach jesieni i zobaczyć nas w tych liściach

A jeśli tej jesieni nie zmieni się nic
I niesieni od ziemi oderwani w przestrzeni
Zmokniemy gdy deszcz zapłacze nad naszym losem
I upadniemy trwając w tęsknocie wiosen
To co nam powiecie
Jaką dacie złotą myśl
Gdy znów wiatr uniesie nas w górę by zdążyć
Przed zimną nim mróz zwątpi w nas i zakończy
Nasz żywot i ostatnie pragnienie wiosny

Mówią a ja już nic nie rozumiem
Mówią a ja już nie chcę ich słuchać
Mówią a ja już żyć tu nie umiem
Mówią mówią cisza głucha
Mówią a ja już nic nie rozumiem
Mówią a ja już nie chcę ich słuchać
Mówią a ja już żyć tu nie umiem
Mówią mówią cisza głucha