E veni Garibaldi e la so’ cumpagnia,
ch’è chiddhu chi l’Italia difindiu;
cu li so’ piani e la so’ valintìa
’u ’nfernu a paradisu ridduciu.
Si vitti dopu chi ’st’omu di ’ngegnu
cu quattru corpa trasiu nta lu Regnu.
Fu Garibaldi lu nostru sustegnu
cuntra la tirannia di li Borbona,
omu di sapienza e omu degnu,
ca pi lu mundu la so’ vuci sona.
Lu populu a Franciscu l’avi a sdegnu
pirchì la so’ cundutta ’un era bona.
Comu vinni Garibaldi, lu valenti,
li truppi r’i Borboni si spagnaru:
cu’ pigghia a lu livanti e cu’ a punenti,
cu’ si potti sarvari si sarvau,
pirchì ognunu dicìa: peddi pi peddi,
megghiu la sua ca di li povareddi.
Vidìuvu ad ogni cruci di vaneddi,
li povari chi ghivinu gridandu:
«’Sti cafuni si fannu ricchi e beddi,
e nui lu pani jamu addisinandu!
Riali Maistà, vutau la sorti,
ciangimu ’n pocu l’unu la sbintura!»
Ora trasiu lu gran pisci spatu,
chiddu chi stirminau tutta ’a tunnara,
lu grossu ’u picciriddu s’ha mangiatu,
la petra si struzzau cu la quartara.
Maistà, quand’è tempu di mal’ura,
cu’ l’avi si la ciangi la vintura.