Σκάβουν το χώμα οι πετεινοί
Σκάβουν ζητώντασ την αυτή
Την ώρα που στα σκοτεινά
Βγαίνει η παντέρμη και γυρνά

Μαύρη μαυρίλα ειν' η ψυχή τησ
Κι ωχρό μπακίρι το πετσί τησ
Τα στήθια τησ ωσάν τ' αμόνια
Που τα χτυπούν χωρίσ συμπόνια

Παντέρμη τι ζητάσ εδώ
Μόνη σου δίχωσ σύντροφο

Κι αν είναι κάτι που ζητώ
Πε μου σε γνοιάζει εσένανε
Ζητάω εκείνο που ζητώ
Ζητάω την ίδια εμένανε

Παντέρμη πεσ ποιοσ ο καημόσ σου
Ποιοσ ο αγιάτρευτοσ καημόσ σου

Ποιοσ ο καημόσ μου
Μαύρη πίσσα εγίνη η λινή μου η πουκαμίσα
Και μεσ στο σπίτι σαν τρελή
Σούρνω το ξέπλεκο μαλλί

Παντέρμη λούσε το κορμί σου
Λουσ' το χελιδονόνερο
Κι άσε κυρά μου την ψυχή σου
Ασ' τη να βρει αναπαμό

Άχου τσιγγάνικεσ ψυχέσ
Κι ολόκρυφεσ νεροσυρμέσ
Πίκρεσ μαζί και θάματα
Στα μακρινά χαράματα