Ging van een hel en terug.
Regen in de drup.
Geen wind meer in de rug.
Alles dat tegenzat.
Althans, zo leek het dan.
Natuurlijk in m'n hoofd.
Als gevangene van m'n eigen geest.
Constant op de vlucht.
Hoe je in één keer ontdekt hoe kapot je bent.
Hoe je al tijden rent.
Dwars door de bocht.
En terugkijkend hoe weinig bewust ik van de weg.
Omdat ik in wezen nooit in m'n eentje die hele tocht.
Want al die tijd was je daar met me.
Terwijl ik dacht dat ik alleen.
Maar geen moment was je klaar met me.
Toen ik er doorheen.

Heb vaak de hemel verloren.
Uit het oog geraakt.
Het maakt jouw wezen zoveel mooier.
Omdat je hier nog staat.
't Is meer dan ik kan wensen ooit.
Meer dan ik heb gekend.
Knijp me, grijp me, pak me stevig vast.
Zodat ik 't besef.

En nu de uren me meer en meer gaan omarmen.
De tijd me vergezelt.
Hoe meer ik ga bevatten.
Hoe meer 't mij vertelt.
Dat alles van waarde niet te vangen is in getallen.
En dat juist hetgeen dat je niet direct kan zien echt telt.
Hoe vaak ik mezelf op die route nog tegen zal komen.
Hoe diep de dalen, de uitdagingen, hoe zwaar de strijd.
Hoe weergaloos ook de allergrootste hoogtes.
't Troost me 't niet te dragen in eenzaamheid.
Want altijd ben je daar voor me.
Dat is nooit anders geweest.
Wat er ook is, je staat klaar voor me.
Ik wil daarom dat je weet.

Heb vaak de hemel verloren.
Uit het oog geraakt.
Het maakt jouw wezen zoveel mooier.
Omdat je hier nog staat.
't Is meer dan ik kan wensen ooit.
Meer dan ik heb gekend.
Knijp me, grijp me, pak me stevig vast.
Zodat ik 't besef.

Heb vaak de hemel verloren.
Uit het oog geraakt.
Het maakt jouw wezen zoveel mooier.
Omdat je hier nog staat.
't Is meer dan ik kan wensen ooit.
Meer dan ik heb gekend.
Knijp me, grijp me, pak me stevig vast.
Zodat ik 't besef.