EZ DA BIZITZA

Ez da bizitza uneoro
igarotzen dena,
gu baizik bere baitatik ihesi,
gure ezerezean dena daukagula,
unibertsoa ere ba daramagula
ahaztu genuen
egunaren bila.

Inongo jainkok ez gintuen aukeratu
eta ez dugu bere errukia
irabazi beharrik izan.
Erlojuaren orratzak gure aspermena
neurtzen zuten amesgaizto bihurtu zirenean
ihesi joan ginen, urrun, hain urrun
non geure burua aurkitu genuen:
han zegoen, herabe eta uzkur,
gure izaera, nortasun-mozorroa jantzita,
ispiluetan multiplikatuz, gure misterio gosea.

Ez da bizitza uneoro
igarotzen dena.

Ohituren errepikan, izerdia isuri genuen
zerbait berria sortzeko unean,
arima izozten zitzaigun.
Tradizio deitzen genion frakasoari,
hutsaren islan multiplikaturiko mina,
basamortuan bustitzen, ez dakien
langarra zitzaigun jakinduria.
Ikasi behar ez genuena, ahaztu ezinik
ikasi nahi genuena, ba dakigula
deskubritu genuen arte, konturatu ginen arte.

Ez da bizitza uneoro
igarotzen dena,
gu baizik bere baitatik ihesi,
gure ezerezean dena daukagula,
unibertsoa ere ba daramagula
ahaztu genuen
egunaren bila.