Στο δρόμο που μαχαίρωσαν τη στέλλα
Τώρα μου μαχαιρώνουνε τη μέρα
Δυο παιδιά
Το ένα μού κυλάει νερό στο τζάμι
Και τ' άλλο μ' ένα χέρι σαν καλάμι
Ζητάει ψιλά

Για δεσ
Με καθαρό το τζάμι τώρα
Για δεσ
Πωσ μεγάλωσε η χώρα ξαφνικά
Που όλα τα παλιά έχουν γίνει δρόμοι
Κι εμείσ δε βγήκαμε ακόμη
Πουθενά

Στο δρόμο που μαχαίρωσαν τη στέλλα
Ξωπίσω ένασ μου κορνάρει: έλα
Μην αργείσ
Και πιασ' το χώρο στη μεσσαία λωρίδα
Αυτόν που σου 'χει μείνει για ελπίδα
Μιασ ζωήσ

Για δεσ
Με καθαρό το τζάμι τώρα
Για δεσ
Πωσ μεγάλωσε η χώρα ξαφνικά
Που όλα τα παλιά έχουν γίνει δρόμοι
Κι εμείσ δε βγήκαμε ακόμη
Πουθενά