Στενά μου σύνορα που πια δε με χωράτε
Τ' απομεσήμερα ο νουσ μου συλλογάται
Μα την απάντηση που μάταια γυρεύει
Πώσ να τη βρει που εδώ κανένα δεν βολεύει

Ανάγκη πού 'γινεσ φιλότιμο να ζήσεισ
Να ζητιανεύω τισ δικέσ μου αναμνήσεισ
Είν' η κατάληξη μα πια δε με κρατάει
Τούτο τ' ασπρόμαυρο που πλέον δε μου πάει

Αυτό τον κόσμο θα γκρεμίσω
Σπάζω του χρόνου το κλειδί
Πληγέσ και γέφυρεσ θα κλείσω
Κανείσ μπροστά μου μη σταθεί

Φτάνουν τα ψέματα που καίνε
Οι ψευδαισθήσεισ που πονούν
Άλλο τα μάτια μου δεν κλαίνε
Τα χείλη μου άλλο δε σφαλούν

Τόσο καιρό μεσ' στον ιστό σασ μπερδεμένοσ
Ποτέ δεν πίκρανα μα πάντα πικραμένοσ
Τα όνειρά μου χρόνια αντίκριζα απ' το πλάι
Εδώ κατάματα κανένασ δεν κοιτάει

Μα τώρα μια και δυο τα πόδια μου στην πλάτη
Κι ίσια τραβώ για το κρυφό μου μονοπάτι
Δε στρέφω πίσω μου το βλέμμα μου καθόλου
Μέροσ δεν είμαι πια και θύμα του συνόλου

Αυτό τον κόσμο θα γκρεμίσω
Σπάζω του χρόνου το κλειδί
Πληγέσ και γέφυρεσ θα κλείσω
Κανείσ μπροστά μου μη σταθεί

Φτάνουν τα ψέματα που καίνε
Οι ψευδαισθήσεισ που πονούν
Άλλο τα μάτια μου δεν κλαίνε
Τα χείλη μου άλλο δε σφαλούν