Κάθεται ο μίδασ και κοιτά
Τα νόστιμα κι αχνιστά ψωμιά
Και δεν τα ακουμπάει
Κρυφά στην πείνα του μιλάει

Δε θα βρει ο κόσμοσ προκοπή
Όσο υπάρχουνε θεοί
Αλλιώτικα αλλιώτικα
Αλλιώσ έπρεπε να ‘ναι
Να μην υπήρχε το μυαλό
Ούτε το άπληστο εγώ
Γιατί σε τυραννάνε

Με όλα του μίδα τα καλά
Δεν τρώγονται τα χρυσά ψωμιά
Κι όσο κι αν το ζητάει
Ο χρόνοσ πίσω δε γυρνάει