Σου γράφω πάλι από ανάγκη
Η ώρα πέντε το πρωί
Το μόνο πράγμα που ‘χει μείνει
Όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ

Τι να τισ κάνω τισ τιμέσ τουσ
Τα λόγια τα θεατρικά
Μεσ στην οθόνη του μυαλού μου
Χάρτινα είδωλα νεκρά

Να μ' αγαπάσ όσο μπορείσ να μ' αγαπάσ
Να μ' αγαπάσ όσο μπορείσ να μ' αγαπάσ

Κοιτάζοντασ μεσ στον καθρέφτη
Βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό
Κι ίσωσ η ασχήμια του να φύγει
Μόλισ πλυθώ και ξυριστώ

Βρωμάει η ανάσα απ' τα τσιγάρα
Βαραίνει ο νουσ μου απ' τα πολλά
Στον τοίχο κάποια μόνα λίζα
Σε φέρνει ακόμα πιο κοντά

Να μ' αγαπάσ όσο μπορείσ να μ' αγαπάσ
Να μ' αγαπάσ όσο μπορείσ να μ' αγαπάσ

Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα
Η ανάγκη μου δε σταματά
Σαν το πουλί πάνω στο σύρμα
Σαν τον αλήτη που γυρνά

Θέλω να ‘ρθεισ και να μ' ανάψεισ
Το παραμύθι να μου πεισ
Σαν μάνα γη να μ' αγκαλιάσεισ
Σαν άσπρο φωσ να ξαναρθείσ