On nauczył nauczył
Nauczył się myśleć ale zawsze czuł obdarzony był instynktem
Z tym sie mierzy na codzień to co dodaje odwagi w nas
Płonie jak ogień nie raz czyni tą prozaike trudną kto
Człowiek bije rekord bierzni na protezach odkrywa serce umysł
A kiedy mu zawierzasz on wbija w plecy nóż umie masowo mordować
Tak samo dobrze jak modlić się za swojego wroga a duch który nie da się złamać
Nawet kiedy złamane jest ciało kocha tą wolność i za nią oddaje nie mało
Kocha tak mocno że staję się ślepy na szarość i wybrzmiewa symfonią by go nie zapomniano
Otworzył tę doskonałość dźwięków przyciśnięty do muru pozbywa się lęku
On to niepodległościowy zryw on jeżeli trzeba pozbawi się kończyny i zrobi to by żyć
O to ja o to ty my skategoryzowani jak mieszkańcy polski b co tak pali
Mnie w tych etykietach ten kraj zabiera wiarę non stop wyrywa
Mu ją z rąk wiem że wyjdziemy na prostą poznamy co to godność największy skarb
Od lat już marzę żeby moja rodzina zaznała jej chociaż raz sam znajdź co jest sposobem
By nie zgineło w tobie to co daje ci to miano człowiek

Mija czas który wciąż chcesz dogonić
Boisz się żę nie zdąrzysz
Być z ludźmi któtch kochasz dziś
Zatrzymaj się jeśli nie chcesz się zgubić

Jak długo można się siłować ze wskazówkami zegara kiedy chcesz być a nie możesz być
Choć sie starasz wiesz czym jest strata chesz spokoju nie blichtru chwyć moją dłoń
Przeżyj to dotknij zmysłów stał jak manekin zresztkami twarzy w dłoni z kliszą napsotów
Wyblakłych tak prześwietlonych iluzja ciąży ksztusi nie dał poznać po sobie ten krawat dusi
Odbicie w lustrze to inny człowiek ile można znieść wstawania z kolan i upokorzeń
Czas nie czeka człowiek sobie największym wrogiem to nie potyczka z bogiem
Tu i teraz ty i twój płomień możesz wyrwać sobie serce zgasnąć pozwolić odejść
Twoje królestwo twój czas abstynencji twoja rodzina twoje ja tylko ty możesz to skreślić
Musisz biec choć przebiec byś miał 300 mil w dobe musisz biec choć byś miał
Wykuć siebie sam w sobie to człowiek

Mija czas który wciąż chcesz dogonić
Boisz się żę nie zdąrzysz
Być z ludźmi któtch kochasz dziś
Zatrzymaj się jeśli nie chcesz się zgubić

Wychodzę z domu na mróz i mijam smutnych ludzi mijam i pytam sie sam
Czy chciałbym sie tutaj gubić czasem mam chęć zapytać jak się ten człowiek zgubił
Znam kilku typów co życie dało im w kość porządnie widziałem ojca chował syna
Płakał potwornie sam też się czasem gubię z nadzieją walczy rozsądek
Tylko pozornie jak patrzysz z boku to jest okej mama w nierównym starciu z rakiem
U taty z sercem jest źle siedzę w szpitalu z mamą kolejna chemia z kroplówek
Ma tyle siły nadzieji miłości dla mnie to cudem jest i dawno sens nic nie znaczy
Już nie szukam odpowiedzi nie oddam wspomnień nie oddam łez nie oddam przeżyć
Szczeniacki styl sporo głupot noce na ulicach nie wiem co to wojskowy tryb
Wiem co to oparcie w rodzicach życie nam dało w kość ktoś postawił na nas krzyżyk
Ja miałem pić miałem ćpać zapierdalać jak syzyf zapierdalam jak widzisz
Nostradamus widzi moje plecy jedna miłość jeden cel jeden wers dla was leci

Mija czas który wciąż chcesz dogonić
Boisz się żę nie zdąrzysz
Być z ludźmi któtch kochasz dziś
Zatrzymaj się jeśli nie chcesz się zgubić