คุณตาของคุณเสียชีวิตตอนคุณอายุเก้าขวบ
พวกเขาบอกว่าเขาเสียสติไปแล้ว
คุณได้เรียนรู้มาตั้งแต่เนิ่นๆ
คุณไม่ควรเชื่อใจคนแก่

ตอนนี้ถึงคราวที่คุณต้องอยู่ตามลำพัง
หาภรรยาและสร้างบ้านของคุณเอง
คุณได้เรียนรู้มาตั้งแต่เนิ่นๆ
ว่าพ่อของคุณตอนนี้เป็นคนแก่นั้น

คุณเหนื่อย คุณเจ็บปวด
มอดกัดเสื้อที่คุณชอบจนเป็นรู
และเพื่อนๆ ของคุณทำให้
พื้นที่ที่คุณเดิน
สูญเสียสติ

เขาเห็นการจ้องมองกันมากมาย
ระหว่างดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ในอากาศยามเช้า
เขาเคยหลอกลวงผู้คน
ที่เดินผ่านงานแสดงสินค้า
เขาอยู่มานานจนเปลี่ยนความหมายของเก้าอี้ไปแล้ว
เพราะตอนนี้เก้าอี้
เหมือนเกาะเล็กๆ ในทะเลของผู้คน
ที่ลื่นไถลไปมาบนพื้นผิวที่ทำให้กระดูกของเขาอ่อนแอ
จุดจบไม่สามารถมาเร็วพอ แต่มันเร็วเกินไปหรือไม่?
อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าเขาเป็นคนแก่

คุณเหนื่อย คุณเจ็บปวด
มอดกัดเสื้อที่คุณชอบจนเป็นรู
และเพื่อนๆ ของคุณทำให้
พื้นที่ที่คุณเดิน
สูญเสียสติ

คุณชอบนอนคนเดียว
มันเย็นกว่าที่คุณคิด
เพราะผิวของคุณ
ชินกับกระดูกที่เย็นชา
มันอบอุ่นในตอนเช้า
มากกว่าตอนกลางคืน
กระดูกของคุณถูกผูกมัดด้วยฝันร้ายและความกลัวของคุณ

คุณเหนื่อย คุณเจ็บปวด
มอดกัดเสื้อที่คุณชอบจนเป็นรู
และเพื่อนๆ ของคุณทำให้
พื้นที่ที่คุณเดิน
สูญเสียสติ

คุณเหนื่อย คุณเจ็บปวด
มอดกัดเสื้อที่คุณชอบจนเป็นรู
และเพื่อนๆ ของคุณทำให้
พื้นที่ที่คุณเดิน
สูญเสียสติ

VIEW ORIGINAL LYRICS