ลา ลา น้ำตาที่ฉันไม่สามารถลืมได้
ฉันไม่ได้เติบโตเหมือนเธอ ในบ้านฉันไม่มีเงิน
จำเป็นสำหรับการดำรงชีวิต
ความยากจนคือบัตรผ่านของฉันในการออกไป

เหมือนเธอ ในบ้านฉันไม่มีเงิน
จำเป็นสำหรับการดำรงชีวิต
ความยากจนคือบัตรผ่านของฉันในการออกไป
เป็นความภูมิใจของฉันที่เกิดมาจน
เสมอถ่อมตนและมีสายตาที่สูงส่ง
เส้นทางเศร้าพร้อมกับพรสองสามอย่าง
เพราะพวกเขาดูแลฉันจาก
คนอิจฉาและการทรยศ
ไม่กัดมือที่เลี้ยงฉัน พ่อสอนฉัน
และคนที่ไม่ดี "ให้ไปตายซะ"
ขอบคุณแม่ที่รักสำหรับทุกสิ่งที่ท่านให้
สำหรับเก้าเดือนที่ท่านอุ้มท้องฉัน
เราเติบโตมาจน แต่ไม่เคยเศร้า
เราเป็นนักรบ แต่ไม่เคยเศร้า
เราเป็นนักรบที่
ท่านรักเสมอ
วันนี้ฉันรู้สึกบ้า บางทีพรุ่งนี้อาจเศร้า
ฉันรักแม่เผื่อว่าฉันไม่ทันได้บอกลา

ฉันเดินไปพร้อมกับรองเท้าผ้าใบที่สกปรก
ตอนเด็กฉันไม่มีความหรูหรา

ฉันไม่ได้เติบโตเหมือนเธอ ในบ้านฉันไม่มีเงิน
จำเป็นสำหรับการดำรงชีวิต
ความยากจนคือบัตรผ่านของฉันในการออกไป

เหมือนเธอ ในบ้านฉันไม่มีเงิน
จำเป็นสำหรับการดำรงชีวิต
ความยากจนคือบัตรผ่านของฉันในการออกไป

ยินดีต้อนรับสู่เกเรตาโร
ดินแดนของสิ่งต้องห้าม
ความวุ่นวายยังไม่หายไป
ฉันระวังตัวจากความตาย
เพื่อนปลอม ยาเสพติด กระสุน
ระวังตัวเผื่อว่าลื่น
ถนนมีกลิ่นตะกั่ว
และกระสุนร้อน
เวลารักษาบาดแผลของฉันในคืนที่หนาว
คิดถึงครอบครัวของฉัน กลับมาความสุขของฉัน
ฉันอยู่ในความทุกข์ทรมาน วันไหนจะเป็นวันที่
ฉันจะได้เห็นตาเธออีกครั้ง
และรอยยิ้มของเธอด้วย

ฉันไม่ได้เติบโตเหมือนเธอ ในบ้านฉันไม่มีเงิน
จำเป็นสำหรับการดำรงชีวิต
ความยากจนคือบัตรผ่านของฉันในการออกไป
ฉันไม่ได้ออกไปเหมือนเธอ ในบ้านฉันไม่มีเงิน
ความยากจนคือบัตรผ่านของฉันในการออกไป
เสมอถ่อมตนและมีสายตาที่สูงส่ง
ไม่กัดมือที่เลี้ยงฉัน พ่อสอนฉัน

VIEW ORIGINAL LYRICS