ฉันหวังว่าฉันจะรู้ตั้งแต่แรก
ในนาทีแรกที่เราพบกัน
หนี้ที่จ่ายไม่ได้ที่ฉันเป็นหนี้คุณ

เพราะคุณถูกทารุณ
โดยกระดูกที่ปฏิเสธคุณ
และคุณจ้างฉันมาชดใช้สิ่งนั้น

เดินเข้าไปในห้องนั้น
เมื่อคุณมีท่ออยู่ในแขน
เสียงเตือนของมอร์ฟีนที่ร้องเพลง
ไม่สามัคคีกัน

พวกเขาทำให้คุณนอนหลับและกิน
และฉันไม่เชื่อพวกเขา
เมื่อพวกเขาเรียกคุณว่าพายุฟ้าผ่า

เมื่อฉันกำลังตรวจสอบสัญญาณชีพ
ฉันแนะนำให้ยิ้ม
คุณไม่ได้พูดอะไรเลยสักพัก
คุณรู้สึกหนาว

คุณบอกว่าคุณเกลียดน้ำเสียงของฉัน
มันทำให้คุณรู้สึกโดดเดี่ยว
ดังนั้นคุณจึงบอกฉัน
ว่าฉันควรจะจากไป

แต่มีบางอย่างทำให้ฉันยืนอยู่
ข้างเตียงในโรงพยาบาลนั้น
ฉันควรจะลาออก แต่ฉันกลับ
ดูแลคุณ

คุณทำให้ฉันนอนไม่หลับและไม่สม่ำเสมอ
และฉันไม่เชื่อพวกเขา
เมื่อพวกเขาบอกฉันว่าไม่มีทางช่วยคุณได้

VIEW ORIGINAL LYRICS