แซลลี่โทรมา เมื่อเธอได้ข่าว
เธอบอกว่า "ฉันคิดว่าคุณคงได้ยินแล้ว"
"เกี่ยวกับอลิซ"

ฉันรีบไปที่หน้าต่าง และมองออกไปข้างนอก
ฉันแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง
เมื่อรถลิมูซีนคันใหญ่แล่นเข้ามา
เข้ามาในทางเข้าบ้านของอลิซ

โอ้ ฉันไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงจากไป หรือเธอจะไปที่ไหน
ฉันเดาว่าเธอมีเหตุผลของเธอ แต่ฉันไม่อยากรู้
เพราะยี่สิบสี่ปีที่ฉันอาศัยอยู่ข้างบ้านอลิซ
ยี่สิบสี่ปี แค่รอโอกาส
ที่จะบอกเธอว่าฉันรู้สึกอย่างไร อาจจะได้มองเธออีกครั้ง
ตอนนี้ฉันต้องทำใจให้ชินกับการไม่อยู่ข้างบ้านอลิซ

เราต่างเติบโตมาด้วยกัน เด็กสองคนในสวนสาธารณะ
แกะสลักชื่อย่อของเราลึกลงในเปลือกไม้
ฉันกับอลิซ
ตอนนี้เธอเดินไปที่ประตู ด้วยศีรษะที่ยกสูง
แค่ชั่วขณะหนึ่ง ฉันสบตาเธอ
เมื่อรถลิมูซีนคันใหญ่ค่อยๆ แล่นออกไป
ออกจากทางเข้าบ้านของอลิซ

โอ้ ฉันไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงจากไป หรือเธอจะไปที่ไหน
ฉันเดาว่าเธอมีเหตุผลของเธอ แต่ฉันไม่อยากรู้
เพราะยี่สิบสี่ปีที่ฉันอาศัยอยู่ข้างบ้านอลิซ
ยี่สิบสี่ปี แค่รอโอกาส
ที่จะบอกเธอว่าฉันรู้สึกอย่างไร อาจจะได้มองเธออีกครั้ง
ตอนนี้ฉันต้องทำใจให้ชินกับการไม่อยู่ข้างบ้านอลิซ

แล้วแซลลี่โทรกลับมา และถามว่าฉันรู้สึกอย่างไร
เธอบอกว่า "ฉันรู้วิธีช่วย"
"ลืมอลิซไปซะ"
เธอบอกว่า "ตอนนี้อลิซไปแล้ว แต่ฉันยังอยู่ที่นี่"
"คุณรู้ว่าฉันรอคอยยี่สิบสี่ปี"
และรถลิมูซีนคันใหญ่ก็หายไป

ฉันไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงจากไป หรือเธอจะไปที่ไหน
ฉันเดาว่าเธอมีเหตุผลของเธอ แต่ฉันไม่อยากรู้
เพราะยี่สิบสี่ปีที่ฉันอาศัยอยู่ข้างบ้านอลิซ
ยี่สิบสี่ปี แค่รอโอกาส
ที่จะบอกเธอว่าฉันรู้สึกอย่างไร อาจจะได้มองเธออีกครั้ง
แต่ฉันจะไม่มีวันชินกับการไม่อยู่ข้างบ้านอลิซ
ไม่ ฉันจะไม่มีวันชินกับการไม่อยู่ข้างบ้านอลิซ

VIEW ORIGINAL LYRICS