ฉันตื่นขึ้นในตอนเช้าด้วยความหวังใหม่
ฉันขึ้นรถสาย 109 เพื่อการปฏิวัติ
และฉันพอใจนิดหน่อย ฉลาดนิดหน่อย บ้าบิ่นนิดหน่อย
ฉันคิดว่าอีกยี่สิบปีความทุกข์ของฉันจะสิ้นสุดลง

แต่ฉันคิดอีกที ฉันมองไปรอบๆ สักพัก
และฉันสังเกตว่าฉันอยู่คนเดียว
ในที่สุดมันก็สวยงาม แต่มันคือวัยของฉันและฉันยอมรับมัน

เขาว่ากันว่าในอเมริกาทุกอย่างร่ำรวย ทุกอย่างใหม่
คุณสามารถขึ้นกระเช้าลอยฟ้า
บนตึกระฟ้าและกลายเป็นคนสำคัญ
ฉันมองหาเพลงร็อกแอนด์โรลในบาร์และในรถไฟใต้ดิน
ฉันมองหาธงที่แตกต่าง ไม่มีเลือดและสะอาดเสมอ
แต่ฉันคิดอีกที ฉันมองไปรอบๆ สักพัก
และฉันสังเกตว่าฉันอยู่คนเดียว
ในที่สุดมันก็สวยงาม แต่มันคือประเทศของฉันและฉันยอมรับมัน

พวกเขาบอกฉันทางวิทยุว่า ใจเย็นๆ ใจเย็นๆ
อย่าตื่นเต้นเกินไป ใจเย็นๆ และเป็นผู้ใหญ่
แต่ฉันกับสงครามของฉัน ฉันต้องการก้าวไปข้างหน้าเสมอ
ไม่ว่าจะต้องเสียอะไร ฉันจะชนะ ไม่มีสิ่งใดหยุดฉันได้

และถึงแม้ว่าฉันจะมองไปรอบๆ สักพัก
และฉันสังเกตว่าฉันอยู่คนเดียว
แต่ในที่สุดมันก็สวยงาม แต่มันคือสงครามของฉันและฉันยอมรับมัน

ฉันมองหาผู้หญิงที่ดีที่สุด
ที่ยิ้มให้ฉันเมื่อฉันตื่น
และที่สวยเหมือนดวงอาทิตย์ในเดือนสิงหาคม
ฉลาดก็รู้กัน
แต่ในที่สุดมันก็สวยงาม
ผู้หญิงของฉันและฉันยอมรับมัน

VIEW ORIGINAL LYRICS