ฉันก้าวเข้าไปในหิมะถล่ม
มันปกคลุมจิตวิญญาณของฉัน
เมื่อฉันไม่ใช่คนหลังค่อมที่คุณเห็น
ฉันนอนอยู่ใต้เนินทองคำ
คุณที่ต้องการพิชิตความเจ็บปวด
คุณต้องเรียนรู้, เรียนรู้ที่จะรับใช้ฉันอย่างดี

คุณตีด้านข้างของฉันโดยบังเอิญ
ขณะที่คุณลงไปหาทองของคุณ
คนพิการที่นี่ที่คุณแต่งตัวและเลี้ยงดู
ไม่หิวโหยหรือหนาวเย็น
เขาไม่ขอความเป็นเพื่อนจากคุณ
ไม่ใช่ที่ศูนย์กลาง, ศูนย์กลางของโลก

และฉันอยู่บนแท่น
คุณไม่ได้ยกฉันขึ้นไปที่นั่น
กฎหมายของคุณไม่บังคับฉันตอนนี้
ให้คุกเข่าอย่างน่าเกลียดและเปลือยเปล่า
ฉันเองคือแท่น
สำหรับหลังค่อมที่น่าเกลียดนี้ที่คุณจ้องมอง

คุณที่ต้องการพิชิตความเจ็บปวด
คุณต้องเรียนรู้ว่าอะไรทำให้ฉันใจดี
เศษเสี้ยวของความรักที่คุณมอบให้ฉัน
คือเศษเสี้ยวที่ฉันทิ้งไว้ข้างหลัง
ความเจ็บปวดของคุณไม่ใช่คุณสมบัติที่นี่
มันเป็นเพียงเงา, เงาของบาดแผลของฉัน

ฉันเริ่มโหยหาคุณ
ฉันที่ไม่มีความโลภ
ฉันเริ่มขอหาคุณ
ฉันที่ไม่มีความต้องการ
คุณบอกว่าคุณจากฉันไปแล้ว
แต่ฉันรู้สึกถึงคุณ, รู้สึกถึงคุณเมื่อคุณหายใจ

อย่าแต่งตัวในผ้าขี้ริ้วเหล่านั้นเพื่อฉัน
ฉันรู้ว่าคุณไม่จน
และอย่ารักฉันอย่างรุนแรงนักตอนนี้
เมื่อคุณรู้ว่าคุณไม่แน่ใจ
ถึงตาคุณแล้ว, ที่รักของฉัน
มันคือเนื้อหนังของคุณที่ฉันสวมใส่

VIEW ORIGINAL LYRICS