บนเส้นทางที่ยาวไกล
ที่ปกคลุมไปด้วยหิมะขาวโพลน
ชายชราคนหนึ่งก้าวเดินไป
พร้อมกับไม้เท้าในมือ
และที่สูงชัน, ลม
ที่หวีดหวิวผ่านกิ่งไม้
พัดเอาเพลงรัก
ที่เขาเคยร้องตั้งแต่ยังเป็นเด็ก:

ซ้ำ:
จงเฮ! ลม, จงเฮ! ลม,
จงเฮ! ลมหนาว
ที่พัดหวีดหวิวไป
ในป่าสนใหญ่...โอ้!
จงเฮ! เวลา, จงเฮ! เวลา,
จงเฮ! เวลาหนาว
ก้อนหิมะและวันปีใหม่
และสวัสดีปีใหม่คุณย่า...
สุขสันต์วันคริสต์มาสที่มีไฟเทียนนับพัน,
เมื่อระฆังดังขึ้นบนฟ้า
ในคืนนั้น; โอ้!
จงเฮ! ลม, จงเฮ! ลม,
จงเฮ! ลมหนาว
ที่นำความทรงจำของวันวาน
กลับมาให้เด็กผู้แก่...

และชายชรานั้นเดินลงไปยังหมู่บ้าน,
เป็นเวลาที่ทุกอย่างสงบ
และเงาเต้นรำรอบกองไฟ
แต่ในทุกบ้านมีบรรยากาศเฉลิมฉลอง,
ทุกโต๊ะพร้อมสำหรับงานเลี้ยง
และเพลงเดียวกันก็ดังขึ้น:

ซ้ำ:
จงเฮ! ลม, จงเฮ! ลม,
จงเฮ! ลมหนาว
ที่พัดหวีดหวิวไป
ในป่าสนใหญ่...โอ้!
จงเฮ! เวลา, จงเฮ! เวลา,
จงเฮ! เวลาหนาว
ก้อนหิมะและวันปีใหม่
และสวัสดีปีใหม่คุณย่า...
สุขสันต์วันคริสต์มาสที่มีไฟเทียนนับพัน,
เมื่อระฆังดังขึ้นบนฟ้า,
ในคืนนั้น, โอ้!
จงเฮ! ลม, จงเฮ! ลม,
จงเฮ! ลมหนาว
ก้อนหิมะและวันปีใหม่
และสวัสดีปีใหม่คุณย่า!
จงเฮ! ลมหนาว!

VIEW ORIGINAL LYRICS