ทำไมเราต้องยอมรับการเป็นแค่เพื่อนกัน
และเมื่อทักทายกันก็แค่จับมือ
หรือพอใจกับการจูบที่แก้ม
และทำเหมือนว่าในชีวิตของเธอฉันไม่มีความหมาย

ถ้าเธอคือแสงสว่างที่ส่องทางของฉัน
เธอคือขนมปังและไวน์ของฉัน บางทีอาจเป็นความฝันต้องห้าม
จะดึงเธอออกจากชีวิตฉันได้อย่างไรถ้าไม่มีแรง
จะลืมเธอได้อย่างไรถ้าฉันหมดความอดทน

จะลืมเธอได้อย่างไร
ถ้าฉันคิดถึงเธอตลอดเวลา
จะลบล้างร่องรอย
ของจูบที่บ้าคลั่งของเธอได้อย่างไร

จะมีประโยชน์อะไรที่เราจะให้
เวลาแก่เวลา
ถ้าตอนจบของเรื่องราวของเรา
ได้ถูกเขียนไว้แล้ว

จะลืมเธอได้อย่างไร
ถ้าทุกก้าวที่ฉันเดิน
ฉันสาปแช่งและอวยพรเธอ
แต่เธอก็ยังอยู่กับฉันเสมอ

จะปิดบทนี้ในชีวิตของฉันได้อย่างไร
ถ้าฉันทำได้แค่คิดถึงเธอ ชีวิตของฉัน

มีสายโทรศัพท์กี่สายที่เธอรับ
และไม่มีใครอยากพูด
มีลมหายใจกี่ครั้งที่หายไป
ตามความทรงจำของเธอ

มีสายตากี่คู่ที่พูดกับเธอ
โดยไม่ต้องพูดคำ
มันยาก
เมื่อความรักยังไม่จบ

ฉันนับไม่ถ้วนว่ากี่ครั้ง
ที่ฉันพูดกับพระเจ้า
ขอร้องให้เธอ
อย่าลืมฉันเลย

ในขณะที่ฉันพยายามลืม
มันเป็นไปไม่ได้
อาจฟังดูเห็นแก่ตัว
เพราะฉันรักเธอ

จะลืมเธอได้อย่างไร
ถ้าฉันคิดถึงเธอตลอดเวลา
จะลบล้างร่องรอย
ของจูบที่บ้าคลั่งของเธอได้อย่างไร

จะมีประโยชน์อะไรที่เราจะให้
เวลาแก่เวลา
ถ้าตอนจบของเรื่องราวของเรา
ได้ถูกเขียนไว้แล้ว

จะลืมเธอได้อย่างไร
ถ้าทุกก้าวที่ฉันเดิน
ฉันสาปแช่งและอวยพรเธอ
แต่เธอก็ยังอยู่กับฉันเสมอ

จะปิดบทนี้ในชีวิตของฉันได้อย่างไร
ถ้าฉันทำได้แค่คิดถึงเธอ ชีวิตของฉัน
จะมองเธอเป็นเพื่อนได้อย่างไร
เมื่อฉันเคยมีร่างกายของเธอ

VIEW ORIGINAL LYRICS