รัฐทอดทิ้งเรา ทุกคนอยู่ในความมืด ในความโกรธ เสียงดังขึ้น
ดวงดาวไม่ใช่สวรรค์ ความเกลียดชังแทรกซึมเข้ามา คนที่มีชื่อเสียงที่สุดคือคนที่ควบคุมเรา
ความโง่เขลาที่พวกเขาสร้างขึ้น พวกเขาจะทำให้เราเชื่อว่าเราบ้า
ว่ามือที่เต็มไปด้วยเลือดของพวกเขาเป็นเพียงคราบหมึก บนโควิดพวกเขาเต้นรำ
พวกเขาหลอกเรา บอกเราว่าเราไม่มีโชค
มีความลับมากมายเหมือนพีระมิด มันไม่ใช่รัฐอีกต่อไป มันคือการกดขี่
ในสองหอคอยมีไดนาไมต์ ประชาชนโง่ต้องมีคนกระตุ้น
ชีวิตดำเนินไปตามที่ฉันเรียนรู้ในยามค่ำคืน
ความจริงถูกล่ามโซ่ในห้องใต้ดินที่มีผู้หญิงและเด็ก
การควบคุมที่เรียนรู้ในโรงเรียน พวกเขาวางแผนทุกอย่างไว้แล้ว ฉันกำลังพูดถึงยุคนี้
พวกเขาจะทำให้คุณเชื่อว่าทั้งหมดนี้เพื่อประโยชน์ของคุณ แต่ถ้าคุณยอมรับ มันจะนานแค่ไหน
พวกเขามักจะหยิ่งยโส ฉันต้องการให้ทุกอย่างหยุดเพราะตอนนี้มีเวลามากเกินไป
ฉันเคยอยู่ที่ที่ฉันเคยเดินเตร่ ฉันไม่กลัวทั้งรัฐและประชาชน
แต่เป็นปีศาจในตัวฉันที่ฉันฝึกฝน
ฉันไม่ใช่ดาวตก ฉันคือรอยลาก

VIEW ORIGINAL LYRICS