หน้าประตูสีเขียวของโรงเรียนประถมของเขา
เราจำเขาได้ทันที
ยังคงมีลักษณะเดิมกับเสื้อสเวตเตอร์ขนสัตว์ของเขา
เรารู้ว่าเขาเป็นครู
เขาร้องไห้กับการปิดโรงเรียนในปีการศึกษาหน้า
ของสองชั้นเรียนสุดท้ายของเขา
เขาบอกว่าเหตุผลคือขาดนักเรียน
แต่เรารู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น

พวกเราเป็นคนที่ถูกลืม
ชนบท, คนหลงทาง
คนที่อยู่ไกลจากปารีส
เป็นเรื่องที่พวกเขาไม่สนใจ

พยายามรวมเขตข้างเคียงให้มีนักเรียน 30 คนต่อห้อง
ปรัชญาเดียวกันนี้ที่เปลี่ยนประเทศให้เป็นศูนย์การค้า
มันยังไม่พอที่เราจะไม่มีร้านขายของชำ
ที่หมอจะหนีไป
ไม่มีใครอยู่ในเมือง มีแต่ธนาคารที่ส่องแสงในถนนหลัก

พวกเราเป็นคนที่ถูกลืม
ชนบท, คนหลงทาง
คนที่อยู่ไกลจากปารีส
เป็นเรื่องที่พวกเขาไม่สนใจ

หมู่บ้านมันเศร้ากับวงเวียนเหล่านี้
ที่ทำให้หัวหมุน
ลานโรงเรียนมันเศร้าไม่มีเสียงเด็กๆ
ลูกบอลในหน้าต่าง
แม้แต่คนขายขนมปังก็สงสัยว่าจะทำอย่างไร
กับขนมหวานที่เหนียว
แม้แต่เพื่อนบ้านตรงข้ามก็กลัว มันทำให้เธอวิตก
ความเงียบในโรงเรียนนี้

พวกเราเป็นคนที่ถูกลืม
ชนบท, คนหลงทาง
คนที่อยู่ไกลจากปารีส
เป็นเรื่องที่พวกเขาไม่สนใจ

เมื่อในวงการสูงสุดของกระทรวง
นักเรียนเป็นเพียงตัวเลข
มีคนในสนาม, มือเต็มไปด้วยชอล์ก
ที่ถูกมองว่าเป็นคนต่ำต้อย
คนที่ปิดโรงเรียน, คนที่ใส่เนคไท
มักจะเป็นคนเหล่านั้น
คนที่ไม่เคยเห็นเด็กไม่ว่าจะใกล้หรือไกล
ในสายตา

พวกเราเป็นคนที่ถูกลืม
ชนบท, คนหลงทาง
คนที่อยู่ไกลจากปารีส
เป็นเรื่องที่พวกเขาไม่สนใจ

พวกเราเป็นมีดที่สาม
ชิ้นสุดท้ายของเค้ก
ชนบท, คนหลงทาง
พวกเราเป็นคนที่ถูกลืม

หน้าประตูสีเขียวของโรงเรียนประถมของเขา
มีครูของหมู่บ้าน
ทั้งชีวิตของเขา, เด็กๆ
สร้างอนาคตให้พวกเขา
เขาต้องพลิกหน้าหนังสือ
พวกเราเป็นคนที่ถูกลืม

VIEW ORIGINAL LYRICS