ฉันลงจากปารีสจากโลกที่คนฝันถึงเธอ
ฉันหนีจากอันตราย, ทะเลทรายที่คนตาย
เธอเปิดแขนรับฉัน, เธอ วีนัสแห่งไมโลของฉัน
เธอส่องแสงมากเกินไปสำหรับฉัน, ฉันเห็นเพียงแสงรัศมีของเธอ
นั่นคือเหตุผลที่ฉันเปิดปาก, ปากของฉันเป็นพิพิธภัณฑ์
ฉันอยู่ไกลจากความเงียบและแสงสลัว
ในตรอกที่โหดร้ายของเธอหรือถนนใหญ่ที่มีตำรวจ
ในเสียงดนตรีของความเงียบที่วุ่นวาย
ปารีส ความงามของฉัน, ผู้ที่ต้องการเธอแย่งกัน
ในหมอกหนาของอนุภาคเล็กๆ ของเธอ
ฉันเพื่อให้คู่ควรกับเธอ, ฉันจะเขียนบทกวีให้เธอ
ที่ฉันจะร้องในยามค่ำคืนบนเวที

ปารีสตื่นขึ้นภายใต้ท้องฟ้าสีมหาสมุทร
สำเนียงทิติมาผสมกับเอเชีย, อเมริกา, แอฟริกา
ฉันเป็นดอกไม้ที่กลัวในรอยแตกของคอนกรีต
หาเงินสองสตางค์, นอนใต้สะพาน
ปารีสโบฮีเมียน, ปารีสคนต่างชาติ, ปารีสแห่งหมึกและการเนรเทศ
"ฉันกระหายความรัก" คิดหญิงจีนที่เบลวิลล์
เลโอนาร์โด ดา วินชีทำงานหนักบนไซต์ก่อสร้าง
ฉันเห็นชีวิตเป็นสีชมพูในอ้อมแขนของชาวปากีสถาน
เขาหมุนไฟสัญญาณ, ม้าหมุนตัวเล็ก
วิ่งตามทหารที่ทำให้หอไอเฟลเล็กลง
จากที่พักชั่วคราว, จากสลัม, จากห้องเล็กหรือจากบ้านพัก
ฉันเขียนบทกวีให้เธอที่บางครั้งฉันอยากจมน้ำ

เมืองแห่งเสรีภาพสำหรับคนต่างๆ
กระเป๋าของผู้ลี้ภัย, ชาวยิวที่เร่ร่อนและชาวโรม
ถึงความทรงจำของการสังหารหมู่, ถึงหนังสือที่ถูกขีดฆ่า
จากเส้นทางของเอเรวาน, ถึงเส้นทางของไครเมีย
คาราวานของคนไร้สัญชาติ, ผู้ลี้ภัยทางเรือ, เรือคาราเวล
บนหน้าผาของเธอ ปารีสมาอ่านความเป็นสากล
และบ่อยครั้งฉันโกรธเธอ, หยิ่งและเย่อหยิ่ง
เมืองหลวงของโลกเล่นเป็นสาวสังคม
ให้เราประดับคืนที่แท้จริงที่เธอไม่รู้จัก
หยุดทำให้แสงไฟของเธอส่องแสง

ปารีสที่รักของฉัน ฉันรักเธอเมื่อแสงไฟดับ
เราไม่เขียนบทกวีให้เมืองที่เป็นบทกวี
ปารีสที่รักของฉัน ฉันรักเธอเมื่อแสงไฟดับ
เราไม่เขียนบทกวีให้เมืองที่เป็นบทกวี
ปารีสที่รักของฉัน ฉันรักเธอเมื่อแสงไฟดับ
เราไม่เขียนบทกวีให้เมืองที่เป็นบทกวี

VIEW ORIGINAL LYRICS