เราออกมาอย่างรวดเร็ว, เป็นจำนวนมาก, เราไหลลงสู่ที่ราบ
เป็นร้อย, เป็นล้าน, เป็นพันล้าน หรือเป็นเศษเสี้ยว
จากหยดน้ำไม่กี่หยดถึงคลื่นมนุษย์
การพุ่งขึ้นของรุ่งอรุณเพื่อส่องสว่างสัญลักษณ์
โคมไฟในหัว ถ้าเราดำดิ่งสู่ความมืด
พวกเขาเรียกเราว่า "เกย์", "คนขาว", "คนดำ" หรือ "นิโกร"
เราใช้ชีวิตในการตอบโต้, เราคิดหลังจากนั้น
เราอยู่ข้างนอกเมือง ดังนั้นเรามาถึงทางท่อระบายน้ำของคุณ
เราคือกลุ่มผู้หญิงที่คลุมหน้า, เสียงกรีดร้องดัง
พวกเราคือราสต้า, หมวกกลับด้าน, อันธพาลที่ระมัดระวัง
ความหวังที่ยึดติด, สวรรค์ที่ถูกฆ่า
พ่อแม่ที่เหนื่อยล้าให้กำเนิดลูกที่ถูกดูถูก
เด็กที่เสียงดัง, เด็กเล็กที่มีน้ำมูก
อ้วนจากเงินช่วยเหลือที่ให้ข้ออ้างในการลงคะแนน
หาคนรับบาป, ฆ่าพวกเขาเพื่ออีด
ตายในทุ่งโดยไม่มีเครื่องแบบเพื่อประเทศนี้
โปสเตอร์เป็นสีเลือด, และ Manouchian ไม่ได้มาจาก Auvergne
ทหารบอกว่าเขาได้ทำให้ย่าของคุณตั้งครรภ์
เราบุก Brongniart, หลังชนกำแพงเหมือน Jean-Pierre Thorn
เราไม่สนใจคืนใหญ่เพราะกลางคืนมันน่าเบื่อเกินไป

เราไม่ต้องการแม้แต่แสงอาทิตย์และสุริยุปราคาเพื่อทำรัก
เพื่อให้ช่วงเวลาสั้น, เข้มข้นเหมือนผลไม้ที่เราลิ้มรส
ด้วยอาวุธมหัศจรรย์เราได้อ่าน Césaire และ Prévert
เราจะมาทำสงครามกับคุณด้วยคำพูดที่ระเบิดได้
เราไม่ชี้ศัตรูอีกต่อไป เพราะมันอยู่ทุกที่แม้แต่ในตัวเรา
เราจะตายยืนเพราะเราเคยใช้ชีวิตคุกเข่า
เราไม่ฟังคำขวัญที่ถูกใช้มากเกินไปจากการประท้วง
เรากลายเป็นหยิ่ง เราต้องการสัมผัสเหมือนมีดพก
เราไม่มีอายุ 20 ปีอีกต่อไป แต่เราจะไม่มีวันมีอายุ 60 ปี
เพราะเรากินบิสฟีนอลในเวลาที่โลกกำลังหายใจไม่ออก
พวกเขาทำให้เราเป็นเด็กเพื่อห้ามการต่อสู้ของเรา
ดังนั้นไม่, ปีเตอร์แพน เราจะกลับมาเป็นผู้ใหญ่
เราติดอยู่ระหว่างความโกรธและมรดก
และผู้มีอำนาจยึดสิ่งที่คนจนแบ่งปันกัน
ในเกมเก้าอี้ดนตรีของพวกเขา ไม่มีใครเล่น, ไม่มีใครนั่ง
เราครอบครองพื้นที่, การไม่พอใจเป็นเรื่องธรรมดา
Angela ké fend'tchou aw ขณะที่พ่อของคุณไม่อยู่
เราจะเปิดประตูของ Soledad หรือ Attica
พึ่งพายาเสพติดจาก GMO เพื่อกระตุ้นเรา
ฉันคายจานออก, ขึ้นม้ากระโดดและวิ่ง
ปล้น RER-ดิลิเจนซ์; อาปาเช่แห่ง Belleville
จะมาร้องแก้แค้นเหมือน Balavoine มาถึงเมือง
พวกเขาต้องการกำหนดที่นั่งให้เรา และทำให้เราเลือดออก
คู่รักที่นั่งบนม้านั่งสาธารณะจะไม่หยุดรักกัน
ตั้งแต่การจับมือของเราดูเหมือนการจับมือของ Montoire
เราจะไม่ปล่อยให้ใครพูดในนามของความหวังของเรา
เราไม่ใช่เหยื่อ, ยิ่งไม่ใช่ผู้ถูกตัดสิน
เราจะมาถึงจากรุ่งอรุณในการปะทุอย่างฉับพลัน

VIEW ORIGINAL LYRICS