เขาเดินเหมือนกับว่าเขาอายุยี่สิบปี
เขาสูญเสียความทรงจำเป็นบางครั้ง
ไม่มีอะไรจะเหมือนเดิมอีกต่อไป

เขามองคนอื่นขณะร้องเพลง
จมูกชี้ฟ้า ผ้าพันคอปลิวตามลม
เขายังคงซ่อมแซมสิ่งของเหมือนเดิม

เหมือนเดิม เหมือนเดิม
เหมือนเดิม
เขาเดินเหมือนกับว่าเขาอายุยี่สิบปี เหมือนเดิม
เหมือนเดิม
เขารู้สึกเหมือนเดิม แต่ถึงอย่างนั้น
มันคือความทรงจำของเขาที่หายไป

และถ้าเขาไม่เคยกลับไปที่บ้านที่เขาเคยอยู่
เขายังคงหากุญแจของเขาเหมือนเดิม
และแม้ว่าเขาจะจำลูกๆ ของเขาไม่ได้
เมื่อพวกเขามาเยี่ยม
ความรักอันยิ่งใหญ่ล้อมรอบเขาเหมือนเดิม

เหมือนเดิม เหมือนเดิม
เหมือนเดิม
เขาเดินเหมือนกับว่าเขาอายุยี่สิบปี เหมือนเดิม
เหมือนเดิม
เขารู้สึกเหมือนเดิม แต่ถึงอย่างนั้น
มันคือชีวิตทั้งหมดของเขาที่หายไป
เหมือนเดิม เหมือนเดิม

ไม่ ไม่มีอะไรจะเหมือนเดิมอีกต่อไป
เหมือนเดิม
มันคือความทรงจำของเขาที่หายไป
แต่เขาเดินเหมือนกับว่าเขาอายุยี่สิบปี
เหมือนเดิม

ถ้าเขาเปิดแขนโดยไม่มีเหตุผล
เขาจะบินไปอย่างถาวร
เหมือนในภาพวาดของ Folon

VIEW ORIGINAL LYRICS