สวัสดีความมืดมิด เพื่อนเก่าของฉัน
ฉันกลับมาพูดคุยกับเธออีกครั้ง
เพราะภาพนิมิตที่ค่อยๆ คืบคลาน
ทิ้งเมล็ดพันธุ์ไว้ขณะที่ฉันหลับ
และภาพนิมิตที่ถูกปลูกในสมองของฉัน
ยังคงอยู่
ภายในเสียงของความเงียบ

ในความฝันที่ไม่สงบ ฉันเดินคนเดียว
ถนนแคบๆ ที่ปูด้วยหินกรวด
ใต้แสงสว่างของโคมไฟถนน
ฉันหันปกเสื้อไปสู้กับความหนาวและชื้น
เมื่อดวงตาของฉันถูกแสงนีออนแทง
ที่แยกกลางคืนออก
และสัมผัสเสียงของความเงียบ

และในแสงสว่างที่เปลือยเปล่า ฉันเห็น
ผู้คนหมื่นคน หรืออาจจะมากกว่านั้น
ผู้คนพูดโดยไม่เอ่ยปาก
ผู้คนฟังโดยไม่ตั้งใจฟัง
ผู้คนเขียนเพลงที่เสียงไม่เคยแบ่งปัน
และไม่มีใครกล้า
รบกวนเสียงของความเงียบ

คนโง่, ฉันพูด, พวกคุณไม่รู้
ความเงียบเติบโตเหมือนมะเร็ง
ฟังคำพูดของฉันที่ฉันอาจสอนคุณ
รับแขนของฉันที่ฉันอาจเอื้อมถึงคุณ
แต่คำพูดของฉัน, เหมือนหยาดฝนที่เงียบงัน
และสะท้อนในบ่อน้ำของความเงียบ

และผู้คนก้มกราบและสวดมนต์
ต่อพระเจ้าที่พวกเขาสร้างขึ้นจากนีออน
และป้ายไฟกระพริบเตือน
ในคำที่มันกำลังก่อตัว
และป้ายไฟบอกว่า, คำของผู้พยากรณ์ถูกเขียนบนกำแพงรถไฟใต้ดิน
และห้องเช่า
และกระซิบในเสียงของความเงียบ

VIEW ORIGINAL LYRICS